Μια βόλτα στην Τραχήλα...

Ένα απόγευμα γύρω στα μέσα Δεκέμβρη, με καλό καιρό, πήραμε το μοναδικό δρόμο που πάει στο χωριό Τραχήλα, ένα δρόμο ακριβώς σύριζα στη θάλασσα και δίπλα σε πανύψηλους απότομους βράχους...

Απέχει 5-6 χιλιόμετρα από το δικό μας χωριό.

Παίρνοντας  το δρόμο για  Τραχήλα, πας μόνο εκεί, ο δρόμος είναι αδιέξοδος. 
Μέχρι πριν ελάχιστες δεκαετίες (περίπου έως το 1970), δεν υπήρχε ούτε αυτός ο δρόμος και η συγκοινωνία γινόταν με ...καΐκια, όπως στα νησιά.

Το δύσβατο έδαφος και οι απότομοι βράχοι δίπλα στη θάλασσα, ειδικά  στο μέρος που ονομάζεται από τους ντόπιους  "κακιά σκάλα", ήταν το πιο δύσκολο σημείο για να περάσει ο δρόμος προς το αποκομμένο αυτό χωριό...

Το μονοπάτι  σε αυτό το σημείο ίσα - ίσα που επέτρεπε σε ανθρώπους και ζώα να έχουν μια ασφαλή διέλευση.   

 Πάνω στους  πανύψηλους  κάθετους  βράχους φυτρώνουν φραγκοσυκιές και άγρια βλάστηση, κάνοντας το τοπίο να μοιάζει λίγο με σκηνικό ...άγριας δύσης.

Περνώντας μια πανέμορφη διαδρομή, μετά από ελάχιστα χιλιόμετρα φτάνουμε στο τέλος του αδιέξοδου δρόμου όπου συναντάμε ...την Τραχήλα.

Θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με ένα σύγχρονο "πειρατοχώρι" με πετρόχτιστα σπίτια κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα έτσι όπως βρίσκεται αποκομμένο και περιτριγυρισμένο  από βράχους και θάλασσα...

Τώρα το χειμώνα το λιμανάκι είναι άδειο από ψαρόβαρκες,

 αλλά το καλοκαίρι σφύζει από ζωή καθώς οι κάτοικοί του επιστρέφουν εκεί από τις μεγάλες πόλεις, για να περάσουν τις διακοπές τους και να κάνουν τα μπάνια τους. 

Τα περισσότερα σπίτια πλέον είναι αναπαλαιομένα, αν και δεν χρησιμοποιούνται σαν μόνιμη κατοικία.

Υπάρχει ένα καφενεδάκι στη πλατεία του χωριού αλλά το χειμώνα είναι κλειστό, ελάχιστοι είναι οι μόνιμοι κάτοικοι αυτού του χωριού.
Πρόσφατα έμαθα, ότι θα λειτουργεί και ένα άλλο καφενείο για περισσότερο καιρό και θα φτιάχνει και διάφορα μεζεδάκια επιπλέον...
Πάντως την ημέρα που πήγαμε, αν και διασχίσαμε όλο το χωριό κατά μήκος του παραλιακού δρόμου, μόνο 2-3 γιαγιάδες είδαμε που λιάζονταν στο χειμωνιάτικο ήλιο κατά την ώρα του δειλινού...τίποτα άλλο. 

 Αυτές οι γιαγιάδες είναι γνωστές για το θαλασσινό αλάτι που μαζεύουν από τους βράχους δίπλα στη θάλασσα, διότι η Τραχήλα είναι φημισμένη  για το εξαιρετικό θαλασσινό αλάτι που παράγει εδώ και πολλά χρόνια.

Όμορφη εικόνα επίσης στο φως το δειλινού, ήταν και μια μεγάλη παρέα από γατόπουλα που χουζούρευαν αραδιασμένα πάνω στα πεζούλια.

Υπήρχαν  και οδηγίες προς "ναυτηλωμένους"  αναρτημένες σε δυο γλώσσες μάλιστα, στο διπλανό δέντρο...

Βγήκαμε από το χωριό ακολουθώντας το χωματόδρομο που οδηγεί στο τελικό ...αδιέξοδο, θαυμάζοντας  τη καθαρότητα και τα χρώματα του τοπίου εκείνη την ώρα.

Σε αυτό το σημείο βρέθηκε και αυτή η μικρή φραγκοσυκιά για να επιβεβαιώσει τη φράση:
 "φυτρώνει και στην ξερή την πέτρα" ...

και για να ολοκληρωθεί η βόλτα στις πέτρες...ψήθηκε ένα καφεδάκι πάνω στη πέτρα...

(στο τέλος με βλέπω με χορηγό...καφεκοπτείο από τους τόσους καφέδες στη φύση που βάζω)

Αλλά δεν πιστεύω να υπάρχει καλύτερο μέρος από τη φύση, για  να απολαύσει κανείς έναν  καφέ... δεν χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις...

Αυτή η εικόνα βγήκε μετά τη δύση του ηλίου.

Το φως όμως είναι ακόμα διάχυτο στον ουρανό, είναι μοναδική εμπειρία έστω...και να το βλέπεις μόνο.

Άραγε πόσες φορές τον τελευταίο καιρό θυμάστε να παρατηρήσατε συνειδητά τη δύση του ηλίου ? 

-Δεν ζω δίπλα στη θάλασσα, θα μου πείτε.

 Δεν πειράζει και πίσω από ντουβάρια  να δείτε το ήλιο να δύει, η εμπειρία εξίσου όμορφη θα είναι όταν  κοιτάζετε ψηλά στον ουρανό...

 Ζούμε σε μια ξεχωριστή χώρα, ότι και αν συμβαίνει γύρω μας, ας απολαύσουμε τουλάχιστον όσες περισσότερες απλές στιγμές μπορούμε.


Φεύγουν και δεν γυρίζουν πίσω...