Είτε...ναι, είτε...όχι....

Είχα στο πρόγραμμα να βάλω μια ανάρτηση για ένα μελισσοκομικό βιβλίο, μου είπα... για μέλισσες και άλλα τέτοια "χαριτωμένα" γράφεις, μην ανακατεύεσαι σε ξένα χωράφια...

Όμως τελικά αποφάσισα να αφήσω το μελισσοκομικό βιβλίο για άλλη φορά και να καταθέσω μερικές σκέψεις δημόσια.

Επιπλέον αφορμή για αυτό, ήταν μερικά τηλεφωνήματα που δέχτηκα τις δυο τελευταίες ημέρες.

Ζούμε σε μια πολύ ιδιαίτερη χρονική στιγμή, σε μια χώρα που συμβαίνουν "ιδιαίτερα" γεγονότα.

Δεν θα πάρω πολιτική θέση για καμία πλευρά, σεβαστή η προσωπική γνώμη του κάθε πολίτη αυτής της χώρας να ψηφίσει ότι αυτός πιστεύει ότι είναι καλύτερο και οι δυο πλευρές έχουν τα δικά τους επιχειρήματα και είναι απόλυτα σεβαστά.

Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα λίγο μετά την ομιλία Γιούνκερ στην τηλεόραση προς τον ελληνικό λαό, ήταν από μια Γαλλίδα μαμά τεσσάρων αγοριών την οποία γνώρισα σχεδόν πριν 15 χρόνια όταν έκαναν  διακοπές στη Μάνη.

Τότε με αναζήτησαν μόνοι τους (χωρίς να τους γνωρίζω) όταν πληροφορήθηκαν από κάπου ότι μιλάω γαλλικά και ότι ίσως θα μπορούσα να τους βοηθήσω να βρουν ένα κατάλυμα διακοπών για την επόμενη χρονιά.

Ήρθαν πολλές χρονιές συνεχόμενα από τότε, έφερναν και άλλες οικογένειες μαζί για παρέα, συμμετείχαν ενεργά βοηθώντας σε πολλές εκδηλώσεις που οργανώναμε με τον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού μας εκείνη την εποχή, είδα αυτά τα πιτσιρίκια  όλα αυτά τα χρόνια να μεγαλώνουν και  να γίνονται μεγάλα αγόρια  (στο πρόσφατο τηλέφωνο έμαθα μάλιστα ότι  ο μεγαλύτερος γιος ετοιμάζεται για γάμο) λατρεύοντας κάθε τι ελληνικό και αναπτύσσοντας μαζί τους μια όμορφη οικογενειακή φιλία από το πουθενά.

Στο τέλος του αγώνα το 2004, όπου η Ελλάδα κέρδισε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, πήραν οικογενειακώς τηλέφωνο για συγχαρητήρια και για να μου πουν ότι είναι πολύ χαρούμενοι που κερδίσαμε τον αγώνα.

Στο τελευταίο τηλεφώνημα πήραν για να δουν με πραγματικό ενδιαφέρον, αν είμαστε καλά, πως είναι τα πράγματα και τι σκεφτόμαστε να ψηφίσουμε....

Στο τηλεφώνημα του 2004 είχα "φουσκώσει" από υπερηφάνεια, στο πρόσφατο...είχα ένα "κόμπο" στο λαιμό.

Να τους πω ότι ΌΧΙ δεν θέλω πια ευρωπαϊκές παρτίδες μαζί τους, ψέματα θα ήταν, να τους πω ΝΑΙ, ότι θέλω και άλλη λιτότητα, πάλι ψέματα θα ήταν...


Προσπάθησα να απολογηθώ για την κατάσταση στη χώρα μου λέγοντας ότι ο απλός λαός δεν φταίει για τα παιχνίδια των πολιτικών...

- Μήπως έλεγα πάλι "ψέματα" ;  

Όχι στην κυριολεξία, αλλά στην ουσία...

Ο κυβερνήτης που δεν είναι δικτάτορας, ανέβηκε στην εξουσία με εκλογές και αυτό το δικαίωμα, του το έδωσε ο απλός λαός, με την ψήφο του, του έδωσε το δικαίωμα, πολλά χρόνια τώρα, να έχει ατιμωρησία για ότι κάνει, εκεί είναι η ευθύνη για το "φταίξιμο" του απλού λαού.

Ίσως να έχει έρθει ο χρόνος όπου οι πολίτες θα πάρουν πίσω τη "δύναμη" τους από τους πολιτικούς και η Ελλάδα να είναι η πρώτη χώρα που θα γίνει αυτό.

Είτε είναι  με το ΝΑΙ, είτε είναι με το ΟΧΙ...

Στο τέλος τους είπα ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αλλά θέλουμε να είμαστε ψύχραιμοι και ότι θα τα καταφέρουμε...

Τα ίδια συναισθήματα μοιράστηκα τηλεφωνικά και  με φίλη από την Αθήνα.

Η κατάσταση πλέον στη χώρα είναι αυτή που είναι, όλο το πολιτικό σύστημα έχει βάλει το "χεράκι" του για  να γίνει αυτό.

Επιπλέον πανικός και διχασμός, δεν θα βελτιώσει την κατάσταση.

Το βρώμικο νερό πρέπει να αναταραχτεί δυνατά προκειμένου να καθαρίσει ο βούρκος στον πάτο του βαρελιού.

Μετά όμως θα πρέπει να βάλουμε καθαρό νερό και να φροντίσουμε να μην ξαναλερωθεί ποτέ.

Ας ξεκινήσουμε ο καθένας μας από εκεί που μπορεί.

Πρώτα από τον εαυτό του...

Στο τέλος θα είμαστε όλοι πολύ καλύτερα!!