Δημητσάνα και...πέριξ...

Η εκδρομή με διανυκτέρευση στη Δημητσάνα, σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μας βολέψει  στην περιήγηση  που θέλαμε να κάνουμε στην ευρύτερη  περιοχή του Μαινάλου. 

Η Δημητσάνα είναι ένας παραδοσιακός οικισμός  με πετρόχτιστα σπίτια  χτισμένη στα 950 μέτρα υψόμετρο με σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, τόσο λόγω των μπαρουτόμυλων όσο και λόγω των σημαντικών Δημητσανιτών που σχετίστηκαν με αυτήν.

Πέρα από την εξέχουσα θέση που έχει αυτό το χωριό στην νεότερη ελληνική ιστορία, εμάς μας βόλεψε για τη γεωγραφική θέση που έχει στην περιοχή της Αρκαδίας...

Ξεκινήσαμε από τη μεσσηνιακή Μάνη λίγο μετά την πρωτομαγιά. Η αφορμή ήταν μια αναζήτηση σε γενεαλογικές ρίζες που θέλαμε να κάνουμε σε ένα πολύ μικρό χωριό στην κοντινή περιοχή, συνδυάζοντας το όμως και με μια εκδρομή στα ορεινά.

Γρήγορα αφήνοντας τη Καλαμάτα πίσω μας και παίρνοντας το δρόμο για Αθήνα, βγήκαμε στην έξοδο για Μεγαλόπολη.

Σήμα κατατεθέν της περιοχής...το φουγάρο, αν και η περιοχή κάτω από το φως του Μαγιάτικου ήλιου ήταν πεντάμορφη (πλην του εργοστασίου)

Πάνω στο δρόμο μας, πίσω από συρματοπλέγματα είδαμε και ...εξωτικά, ντόπια πλέον, πουλιά...μια στρουθοκάμηλο σε φάρμα της περιοχής...

  Πρώτο μεγάλο χωριό στη διαδρομή μας, η Καρύταινα, καλή ευκαιρία για μια βόλτα στα ενδότερα και στάση για ένα καφεδάκι με θέα.

Εξαιρετικά αναπαλαιωμένα πέτρινα κτήρια που ζουν μια δεύτερη άνθηση καθώς τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να αναπτύσσεται και τουριστικά η ευρύτερη περιοχή.

Προσεγγίζοντας το προορισμό μας, λίγο αργότερα κάπου κοντά στο χωριό Ελληνικό είδα μια ενδιαφέρουσα οπτική που δεν ήξερα ότι υπάρχει...

Διασχίζοντας τόσα χρόνια τη Μεγαλόπολη από την πλευρά της εθνικής, δεν είχα αντιληφθεί ότι δίπλα στο εργοστάσιο...έχει και μια λίμνη.

Πριν φτάσουμε στη Δημητσάνα, στα αριστερά μας αγναντεύουμε τη Στεμνίτσα, άλλο σημαντικό κεφαλοχώρι της περιοχής.

 Όμορφη ορεινή αρκαδική γη.

Σύντομα μετά από λίγα χιλιόμετρα, φτάσαμε  πια στον προορισμό μας τη Δημητσάνα.

Από την εποχή που οι χάρτες της Google δίνουν τη δυνατότητα για επίγεια περιήγηση, ο προσανατολισμός είναι πανεύκολος.
 Είχα εντοπίσει και ήξερα που ακριβώς ήταν το ξενοδοχείο που θα μέναμε, είχα κάνει εικονικά τη διαδρομή εισόδου στο χωριό και μόλις το είδαμε στη δεξιά πλευρά του δρόμου το καταλάβαμε αμέσως, ένα πλήρως αναπαλαιωμένο πετρόχτιστο αρχοντικό.

Είχε κρατηθεί με επιμέλεια ο συνδυασμός πέτρας και ξύλου, αλλά με σύγχρονα πλέον υλικά.

   

Η θέα από το μπαλκόνι προκαλεί λίγο...ίλιγγο...

αλλά δεν μπορείς να αντισταθείς και να μην βγεις στο ξύλινο μπαλκόνι για να θαυμάσεις την εξαιρετική αρχιτεκτονική του οικισμού.

 Λεπτομέρεια για τον  ξενώνα, εκτός από καλές παροχές στο δωμάτιο, είχε και ωραιότατο "μαμαδίστικο" πρωινό.

Το έχουμε ξαναπεί, το βουνό "ανοίγει" την όρεξη !

Στη Δημητσάνα υπάρχουν αρκετά μαγαζιά  για φαγητό και ποτό, το καλύτερο βέβαια είναι να τα προσεγγίσετε με τα πόδια, γιατί το πάρκινγκ έχει ένα θέμα εδώ...

Οι επιλογές για φαγητό πάντως έχουν ως βάση το κρέας και όλες τις παραλλαγές του στον τρόπο μαγιρέματος...

Οι ντόπιοι ζουν με τους δικούς του ρυθμούς και  συνυπάρχουν με τους επισκέπτες...

Περπατώντας στα δρομάκια του χωριού φυσικά θα βρείτε και μαγαζιά που πουλούν μέλι από το Μαίναλο και όχι μόνο...

Τα καλντερίμια που υπάρχουν στη Δημητσάνα έχουν αποτυπωμένη πάνω στις πέτρες τους όλη την αίγλη που έχει ζήσει αυτό το χωριό όταν ήταν στην εποχή της ακμής του και σημαντικό κέντρο της περιοχής.

Υπέροχα πανύψηλα σπίτια που δεν τα χωρά ο φωτογραφικός φακός για να τα καταγράψει με μια μόνο εικόνα...η αρχή του κτηρίου...

και το τελείωμα, σύνολο σχεδόν τέσσερις όροφοι !

Κτήριο που μαρτυρά μια αλλοτινή εύρωστη οικονομική κατάσταση από τους ιδιοκτήτες που το παραχώρησαν. Το αρχοντικό αναπαλαίωσε με δαπάνη του ΕΟΤ.

Εξερευνώντας τα κοντινά χωριουδάκια βρεθήκαμε στο Ζυγοβίστι, περίπου στα  1200 μέτρα υψόμετρο, είναι από τα ψηλότερα χτισμένα χωριά της Πελοποννήσου και βρίσκεται περιτριγυρισμένο από έλατα.

Οι μόνιμοι κάτοικοι πλέον είναι ελάχιστοι, κάποτε ήταν ένα σημαντικό κεφαλοχώρι που έδωσε πολλά παλικάρια για την απελευθέρωση της πατρίδας όπως μαρτυρά το μνημείο που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού 

Ως μοναδικοί επισκέπτες στο χωριό εκείνο το απόγευμα, καθίσαμε στο επίσης μοναδικό  καφενεδάκι της πλατείας, παραγγείλαμε τσιπουράκι και μπλέ πορτοκαλαδίτσα.

 Μόνο δυο ευρώ σύνολο  παρακαλώ και όχι με σκέτο φιστίκι. Σταφιδούλα και στραγαλάκι μέσα στο μπολάκι και με απόδειξη παρακαλώ.

Πιάσαμε τη κουβέντα με την ιδιοκτήτρια του καφενείου γενικά για το χωριό, ρωτήσαμε με την ευκαιρία μήπως βρισκόταν στο χωριό και μια παλιά συνάδελφος του άντρα μου που είχε καταγωγή από εκεί...

- Μήπως είναι εδώ η τάδε ?

- Ναι... είναι.
 Μόνιμα.Πέθανε πέρυσι.

- .............!!!!???

Ούτε χαιρετίσματα δεν μπορείς να στείλεις σε αυτή την περίπτωση όταν έχεις χρόνια να δεις κάποιον και μαθαίνεις ότι "αναχώρησε" άκαιρα...

Σταματήσαμε όμως για ένα "ενεργειακό χαιρετισμό" , ένα τελευταίο αντίο, στο μόνιμο πλέον σπίτι της...

   
ανάμεσα στα έλατα στο χωριό που υπεραγαπούσε.

Τα έλατα και η ευρύτερη  περιοχή προσελκύουν πολλούς μελισσοκόμους, 

το έλατο δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, αλλά στα πεύκα βούιζαν αρκετές μέλισσες... 

Σε κάποιο σημείο βρήκαμε και ένα μελισσοκόμο που μόλις είχε πιάσει ένα αφεσμό...

δίπλα στο όμορφο μελισσοκομείο του με τα ωραία καπάκια...

Η περιοχή εκτός από μελισσότοπος ήταν και σημαντικό κέντρο χάρις στους πολλούς υδρόμυλους - μπαρουτόμυλους που υπήρχαν στην κατωφέρεια του φαραγγιού του Λούσιου.

Στη Δημητσάνα αναστηλώθηκε ένας από αυτούς και  σήμερα εκεί λειτουργεί το υπαίθριο  μουσείο υδροκίνησης.

Στα πάντα δίνει κίνηση το νερό με τη φυσική ροή του...

στο χώρο του μουσείου παρουσιάζεται και η βυρσοδεψία...

και τα ρακοκάζανα.

Χάρτης με τους μύλους της περιοχής.

Δεν γνωρίζω αν εξακολουθεί να είναι σε λειτουργία κάποιος μύλος, η οικονομία σήμερα στηρίζεται κυρίως στην κτηνοτροφία, παλιότερα είχε ατονήσει η απασχόληση, αλλά στις μέρες μας  μάλλον όλο και αυξάνεται...

Είδαμε πρωινό φρέσκο γαλατάκι στην άκρη του δρόμου να περιμένει να το πάρουν για να γίνει τυρί και γιαούρτι.

Το επόμενο πρωινό λοιπόν φεύγοντας από Δημητσάνα, πήραμε το δρόμο για την "αφορμή" αυτής της εκδρομής μας...

Το χωριό Μεθύδριο πρώην Νεμνίτσα, κάπου κοντά στη Βυτίνα, με 10-15 σπίτια όλα και όλα, πνιγμένο στα έλατα.

Είχαμε ακούσει ότι από εκεί ήταν η καταγωγή του ενός προπάππου από την πλευρά του συζύγου μου.Βοσκοί με αρκετά πρόβατα, σιγά -σιγά εγκατέλειψαν την ορεινή Αρκαδία  και κατέβηκαν  πιο δυτικά και νότια στα πεδινά, αναζητώντας βοσκές για τα κοπάδια τους.

Ψάχνοντας λοιπόν πληροφορίες για το χωριό καταγωγής Νεμνίτσα, βρήκαμε στο επίτομο λεξικό της ελληνικής ιστορίας μια αναφορά για τον Αναστόπουλο Κωνσταντή, αγωνιστή της επανάστασης του 1821 που καταγόταν από εκεί.

Ήταν γιος της αδελφής του Κολοκοτρώνη  και από τα πρώτα παλικάρια του γέρου του Μοριά.Αργότερα έγινε καπετάνιος και είχε δικό του σώμα αγωνιστών.Πρωταγωνίστησε σε μάχη κοντά στη Πιάνα της Μαντινείας στην οποία οι Έλληνες διέλυσαν δυο λόχους Τουρκοαιγυπτίων.

 Αυτές οι αρχικές αναφορές  που βρέθηκαν στα βιβλία, έδωσαν το έναυσμα για περισσότερο ψάξιμο...

Έστω και σαν εικόνα, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που θέλεις να ρίξεις μια ματιά πίσω στον χρόνο και τον τόπο που μπορεί να βρίσκονται οι ρίζες σου...

Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε ένα μαγιάτικο πρωινό του 2015 στη Νεμνίτσα, σημερινό Μεθύδριο.

Το χωριό έχει μερικά σύγχρονα σπίτια, αλλά και δείγματα εγκατάλειψης...

Η κεντρική  εκκλησία πάντως, είναι σχετικά μεγαλοπρεπής σε σχέση με το μέγεθος του χωριού.

Το δημοτικό σχολείο που κάποτε στέγαζε 40 παιδιά, όπως μας είπε μια γιαγιά που βρήκαμε στην αυλή του σπιτιού της,  προσθέτοντας επίσης  με περηφάνια ότι ο δικός της πατέρας έστειλε όλα του τα κορίτσια (την ίδια και τις τρεις αδελφές της)
 στο σχολείο για να μάθουν γράμματα.
Κάποιοι άλλοι δεν τα έστελναν, είπε, για να μην μάθουν γράμματα και μπορούν να γράφουν...ραβασάκια !

Ρωτώντας τη γιαγιά ονόματα  και επίθετα προσπαθήσαμε να βρούμε κάποια άκρη για το παρελθόν, ελάχιστα πράγματα καταφέραμε, αλλά επιβεβαιώσαμε τουλάχιστον  ότι υπάρχει κάποια ρίζα σε αυτό το χωριό.

Όταν σε ένα χωριό οι μόνιμοι κάτοικοι μετριούνται σχεδόν στα δάκτυλα του ενός χεριού, η λύση για επιπλέον πληροφορίες του παρελθόντος, είναι η επίσκεψη στον τόπο όπου βρίσκονται...οι "παλαιότεροι".Κάνοντας μια βόλτα εκεί, έχεις μια πλήρη δημογραφική- κοινωνιολογική  μελέτη για όλο το χωριό...

Οι περισσότεροι "ένοικοι" είχαν φύγει σε μεγάλες ηλικίες (βουνίσιο γερό κύτταρο). Εντύπωση επίσης προκάλεσαν οι ημερομηνίες που ήταν χαραγμένες πάνω σε ένα μάρμαρο, περίπου δέκα ημέρες διαφορά ...στην "αναχώρηση" των δυο συντρόφων, μαζί σε όλα...

Φεύγοντας, είδαμε αυτοκίνητο που ερχόταν με αθηναϊκά νούμερα,  σταματήσαμε να ρωτήσουμε...και ναι τι τύχη, βρήκαμε άτομο με το ίδιο επίθετο!

Εξ αγχιστείας ίσως μακρινότατη ...εξαδέλφη.

Τι χαρά όμως που νιώθουν οι Έλληνες όταν βρουν έστω και την ελαχιστότατη κοινή ρίζα στο γενεαλογικό τους δέντρο, δίνοντας υποσχέσεις για μελλοντικές συναντήσεις που ίσως να έχουν σαν επίκεντρο τη γενέτειρα Νεμνίτσα.

Μήπως μια ορισμένη  σε ημερομηνία κάθε χρόνο σύναξη των απανταχού Νεμνιτσιτών θα εκπλήρωνε αυτό τον πόθο για επιστροφή στις ρίζες ?

Γιατί όχι, αν βρεθούν και άλλοι που θα το ήθελαν...  

Φύγαμε χαρούμενοι παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής μέσω Τρίπολης και στη συνέχεια διασχίζοντας τη Λακωνική γη με κατεύθυνση προς Σπάρτη.

Κάνοντας μικρές στάσεις και λίγο πριν φτάσουμε στη Σπάρτη, πήραμε το δρόμο που οδηγεί προς το  Καστόρι Λακωνίας, εκεί επισκεφτήκαμε το τοπικό ιχθυοτροφείο πέστροφας και σολομού.

 

Εντύπωση μας έκανε η δημιουργικότητα και η εργατικότητα που έδειχνε να έχουν οι άνθρωποι αυτής της εύφορης περιοχής στους πρόποδες του Ταΰγετου.

Ανηφορίσαμε αυτή τη φορά το δρόμο που είχαμε κατέβει στην προηγούμενη εκδρομή μας στον Ταύγετο.

Η διαδρομή κάτω από τα Δέντρα ήταν ειδυλλιακή...

  

Διασχίζοντας τον Ταΰγετο μέσα  από τα μικρά δρομάκια του βουνού, είχαμε και ...ιδιαίτερες συναντήσεις...μάλλον δηλαδή  τους χαλάσαμε ελαφρώς την ησυχία...

αν και πρόθεσή μας ήταν  να μην τις ενοχλήσουμε, αυτές έτρεχαν για αρκετό διάστημα μπροστά μας καταμεσής στο δρόμο...ακόμα και η δεξιά μελαχρινή  "κυρία" που πήγαινε μόνο με τα τρία πόδια, γιατί προφανώς κάπου είχε παραπατήσει πρόσφατα...

Κάποια στιγμή αγναντέψαμε τη Καλάμάτα στο βάθος και κάνοντας κάποιες ακόμα στάσεις πήραμε το δρόμο για την τελική επιστροφή στη βάση μας.

Τη μεσσηνιακή Μάνη.

Φτάνοντας στο σημείο όπου μπορούμε να τη δούμε από ψηλά και να έχουμε μια γενική άποψη της περιοχής, σταματήσαμε, δεν είμασταν οι μόνοι που το κάναμε.

Τρεις νεαρές Γαλλίδες  είχαν κάνει το ίδιο, πολύ συχνά οι επισκέπτες της περιοχής μαγεύονται από τη θέα που έχει αυτό το σημείο...

Μοιάζει σαν μπαλκόνι στην "κοιλάδα των ρόδων", δεν φημιζόμαστε φυσικά για τα ...τριαντάφυλλα μας, στη Μάνη είμαστε, αλλά η άφιξη σε αυτό το σημείο δημιουργεί μια ιδιαίτερη αίσθηση ότι έρχεσαι σε κάτι ...ξεχωριστό.  

Η Καρδαμύλη σε πρώτο πλάνο, μετά το χωριό Στούπα και αμέσως μετά στον επόμενο κολπίσκο, φυσικά το χωριό μας Άγιος Νικόλαος, (Σελίνιτσα το παλιό του όνομα).
Αυτά είναι τα κύρια παραθαλάσσια χωριά της Μεσσηνιακής Μάνης.
Ο Ταΰγετος που απλώνεται ως τη θάλασσα από την πλευρά της Μεσσηνίας... 

Ο τόπος μας αποτελεί συχνό προορισμό για εκδρομή για  πολλούς ταξιδιώτες, οπότε οφείλω να κάνω μια ανάρτηση  και για εκδρομή στη μεσσηνιακή Μάνη...
  

Το δύσκολο για μένα θα είναι να την δω με τα μάτια του επισκέπτη, επειδή  γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτό τον τόπο...θα πρέπει να δω την περιοχή σαν να είναι η πρώτη φορά και να μην θεωρώ τίποτα ...δεδομένο επειδή εγώ το βλέπω κάθε μέρα πλέον.