Ένα ξωκλήσι γιορτάζει...

Στις 23 Φεβρουαρίου είναι του Αγίου  Πολυκάρπου, ένα μικρό  ξωκλήσι που έχει το όνομα του αγίου, γιόρταζε εκείνη την ημέρα.

Βρίσκεται μέσα στους αγρούς περιτριγυρισμένο από λιόδεντρα και αγριολούλουδα, οι λίγοι επισκέπτες που βρεθήκαμε ένα ηλιόλουστο πρωινό στην αυλή του, μοιραστήκαμε μια όμορφη εμπειρία και φέτος.

Σιγά- σιγά λοιπόν άρχισαν να καταφτάνουν οι άνθρωποι με διάφορους τρόπους, με αυτοκίνητο, με τα πόδια...ακόμα και με ποδήλατο...

 Ο καιρός το συγκεκριμένο πρωινό ήταν υπέροχος, ο ήλιος ήταν λαμπερός και παντού μύριζε πρώιμη Άνοιξη.

Το εκκλησάκι του Αγίου Πολυκάρπου είχε βάλει τα "γιορτινά" του  εκείνη την ημέρα...

(η καμπανούλα του είναι ...μεταφερόμενη, πηγαίνει την ημέρα της γιορτής στην εκκλησία και μετά επιστρέφει σπίτι λόγω φόβου κλοπής από μερικούς επιτήδειους που ειδικεύονται στο "άθλημα".

 Πριν από μερικές δεκαετίες οι γονείς μου αγόρασαν ένα χωράφι με καμιά διακοσαριά ελιές, σε μια άκρη του κτήματος, ήταν χτισμένο αυτό το ξωκλήσι, τότε  ήταν μισό-ερειπωμένο  και σε κακή κατάσταση.

Το επισκεύασαν και από τότε κάθε χρόνο το λειτουργούσαν την ημέρα της γιορτής του (είναι κινητή, δεν είναι πάντα  23 Φεβρουαρίου) .

Στη Μάνη συνηθίζεται να υπάρχουν "οικογενειακά" εκκλησάκια.

Πολλές οικογένειες έχουν χτίσει λόγω κάποιο τάματος ή έχουν κληρονομήσει ένα εκκλησάκι  που βρίσκεται μέσα σε κάποιο κτήμα τους και έχουν αναλάβει τη συντήρηση και τη λειτουργία του από γενιά σε γενιά.

Ο χώρος μέσα στο ξωκλήσι είναι πολύ μικρός, διακριτικά από την ανοικτή πόρτα τράβηξα μερικές φωτογραφίες στο εσωτερικό του, την ώρα της λειτουργίας...

Όμως τελικά η λειτουργία "μετακόμισε" και στην αυλή του...

Το να μεταφερθούν τα πανέρια με τους άρτους στο συγκεκριμένο εκκλησάκι είναι εύκολο γιατί προσεγγίζει αυτοκίνητο, σε ένα άλλο  οικογενειακό εκκλησάκι από τη πλευρά της μάνας μου, την Αγία τριάδα, που βρίσκεται στην άκρη ενός μονοπατιού 300 μέτρων έπρεπε να πάνε ...στη πλάτη.

Κάθε χρόνο, όταν κόντευε να φτάσει η εορταστική ημέρα, η μαμά διάλεγε ένα από τα τέκνα της  με συνοπτικές πάντα διαδικασίες, (διαφορετικό κάθε χρόνο) προκειμένου να είναι ο "τυχερός" της χρονιάς ο οποίος θα έκανε το κουβάλημα του πανεριού με τους άρτους στο δύσβατο μονοπάτι...

Στον Άγιο Πολύκαρπο όμως ήταν εύκολα και όμορφα, μετά το τέλος της λειτουργίας προσφέρθηκαν μερικά κεράσματα σε όσους είχαν διαλέξει να έρθουν από τα διπλανά χωριά να τον επισκεφτούν για την  ημέρα της γιορτής του...

Κατά καιρούς μπορεί κάποιος πιστός να του ανάβει ένα κεράκι, εκείνη την ημέρα όμως ήταν ...φωτεινότατος...

Κάτω από το ζεστό ήλιο και τη δάφνη που είναι φυτεμένη στο προαύλιο του, δεξιώθηκε με χαρά τους επισκέπτες του.

Είθισται σε κάθε εκκλησία  να υπάρχει μια  δάφνη, βάγια τη λέμε στη Μάνη, το συγκεκριμένο δεντράκι φυτεύτηκε από τον αδελφό μου Σταύρο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια είχε αναλάβει τη λειτουργία του ναού μιας και το κτήμα που βρίσκεται το εκκλησάκι, είχε περάσει κληρονομικά  στην κατοχή του. 

Ο Σταύρος "έφυγε" ξαφνικά σε ένα τροχαίο τον Σεπτέμβριο του 2012.

Η δάφνη είναι εκεί, ανθίζει και μεγαλώνει, θυμίζοντας κάθε φορά το χέρι που τη φύτεψε... 

Σήμερα  ο Άγιος Πολύκαρπος  έχει περάσει  στα χέρια  της οικογένειας του νεότερου Νικόλαου, εγγονού του παππού Νίκου που επισκεύασε πριν από δεκαετίες το ερειπωμένο  εκκλησάκι και μιας και  ο σημερινός διάδοχος  του ναού είναι ανθυποπλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού και έλειπε εκείνη την ημέρα, ο πατήρ Νεκτάριος  έκανε ένα ύψωμα  προς τιμή του, στο όνομά του...

 Φεύγοντας, μαζί με μερικά κομμάτια άρτου πήρα και ένα μπουκέτο με φύλλα από τη δάφνη...

ας συνεχίσει να υπάρχει, να ανθίζει και να μεγαλώνει δίπλα σε αυτό το μικρό εκκλησάκι θυμίζοντας το ενεργειακό αποτύπωμα που αφήνουν οι προηγούμενοι στους επόμενους...