Εργασία στις ελιές και άλλα...

Περίεργος τίτλος για ανάρτηση...

Μου ήρθε σαν ιδέα μια ημέρα όταν παρατηρούσα κάποια γατόπουλα που απολάμβαναν τον ύπνο τους στη λιακάδα, ενώ εμείς τις ίδιες ημέρες "απολαμβάναμε" τον ήλιο μαζεύοντας ...ελιές.

Σε κάποιο σημείο της σκεπαστής βεράντας υπάρχει μια ξύλινη ιδιοκατασκευή που βοηθάει  στη συρμάτωση των πλαισίων για τις μέλισσες, εκεί την είχαν αράξει και κοιμόντουσαν κυριολεκτικά το ένα πάνω στο άλλο, είναι τρία ετεροθαλή αδελφάκια που περιφέρονται στον κήπο και κάθε πρωί περιμένουν ...το συσσίτιο έξω από την πόρτα.

Ενώ λοιπόν αυτά  λιαζόντουσαν,  εμείς την ίδια εποχή αποκτούσαμε "τροπικό" μαύρισμα μαζεύοντας ελιές στους ελαιώνες της Μάνης.

Οι γάτες δεν έκαναν βέβαια κάτι αφύσικο για να τις ζηλεύω για το χουζούρι τους στον ήλιο, αφύσικες ήταν οι λιακάδες του Νοέμβρη για το μάζεμα ελιών και κατά συνέπεια αυτό μας έκανε να φτάνουμε στα όρια της αφυδάτωσης μετά από τόσες ώρες δουλειάς κάτω από τον ήλιο...

Έχει φτάσει σχεδόν Δεκέμβρης και δουλεύουμε ακόμα με κοντομάνικο !! 

Βέβαια τις τελευταίες ημέρες επιτέλους ήρθαν οι  βροχές, άρα ευκαιρία για λίγη ξεκούραση και διαθέσιμος χρόνος  για γράψιμο στο blog.

Όσο βέβαια και αν φαίνεται παραπονιάρικος ο τόνος που γράφω, ουσιαστικά δεν είναι.


Η εργασία με τα χέρια εξουθενώνει το σώμα, αλλά αφήνει το μυαλό σε κατάσταση ...ζεν.
Το βράδυ πέφτεις ξερός για ύπνο,  δεν σε απασχολεί τίποτα και το πρωί ξυπνάς μια χαρά.
Εντάξει όχι ακριβώς μια χαρά, υπάρχει ένα θέμα με τις αρθρώσεις τα πρώτα λεπτά που θα σηκωθείς από το κρεβάτι...αλλά μετά ...στρώνεις.

Δεν υπάρχει λοιπόν ουσιαστικός λόγος να γκρινιάζω για την κούραση, ειδικά  αυτή την εποχή που η εργασία δεν είναι πλέον δεδομένη.
Μιλάς στο τηλέφωνο για να πεις χρόνια πολλά, για την ονομαστική εορτή σε κάποιον που έχεις καιρό να του μιλήσεις και φοβάσαι να τον ρωτήσεις πως πάει η δουλειά του, γιατί δεν είναι δεδομένο ότι θα εξακολουθεί να έχει εργασία.

Ο πρωτογενής αγροτικός τομέας βέβαια είναι ένας χώρος που θα υπάρχει πάντα δουλειά.

Μάλιστα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται και σημαντική επιστροφή στις ρίζες...

Κάποιοι που είχαν παρατήσει τις ελιές τους για αρκετό καιρό, ή δεν είχαν μαζέψει ποτέ στη ζωή τους, έρχονται τώρα και μαζεύουν οι ίδιοι το λάδι της χρονιάς τους.

Είναι κρίμα να έχεις κληρονομήσει κάποια δέντρα, να έχεις το χρόνο και τη δυνατότητα και να μην ασχολείσαι μαζί τους...

Σήμερα ειδικά με τα μηχανήματα που υπάρχουν, είναι πολύ πιο εύκολη και γρήγορη  η συγκομιδή.

Παλιότερα γινόταν με τα χέρια, σε σημείο που κυριολεκτικά  μάτωναν.

Έχω εικόνες από την παιδική μου ηλικία, όπου μια θεία μου (αν ζούσε ακόμα, θα είχε  περάσει τα 100) μάζευε πάντα ελιές με γυμνά χέρια. Υπήρχαν εκείνη την εποχή  κάτι πλαστικά κτενάκια που βοηθούσαν στο μάζεμα, αλλά εκείνη προτιμούσε να τις κάνει "σουρτές" όπως έλεγε για να μην πονέσει και πληγώσει την ελιά.

(για ραβδιστές ελιές εκείνη την εποχή στη Μάνη δεν υπήρχε περίπτωση ούτε να ακουστεί κάτι τέτοιο)

Οπότε η θεία Όλγα κάθε βράδυ μου ζητούσε να τη βοηθήσω να  τυλίξει με λευκοπλάστη τα σημεία που είχαν ανοίξει και ματώσει στα δάκτυλα της από τις "σουρτές" ελιές, καλύτερα να πληγωθούν τα δικά της χέρια, παρά τα κλαδιά των ελιών...

Μετά τα κτενάκια για τη συλλογή του καρπού στη Μάνη άρχισαν να χρησιμοποιούν μικρά ξύλινα ραβδάκια για να πέσει ο καρπός πιο γρήγορα  στα πανιά.
Αν δεν ράβδιζες όμως με τη σωστή φορά, το δέντρο πάθαινε σημαντική φθορά.

Η μάνα μου αγαπάει τις ελιές της σαν ...ανθρώπινα πλάσματα...

Κάποτε, βλέποντας να ραβδίζουν  με άτσαλο τρόπο μια ελιά και να σπάζουν τα κλαδιά της από τις ραβδιές που δεχόταν, είπε τnv αξέχαστη ακόλουθη φράση : 

"αν είχε η ελιά δάκρυα, θα είχε πλημμυρίσει το χωράφι"....

Τι μπορεί να πει κανείς άραγε για να αντικρούσει  αυτή την άποψη?

Σήμερα βέβαια είμαστε κομματάκι πιο "άκαρδοι".

Το να μαζεύεις ελιές αυτή την εποχή έχει γίνει ..."βιομηχανική" υπόθεση, μηχανάκι που κτυπάει πάνω τις ελιές, μηχανάκι που κτυπάει κάτω τα κομμένα κλαδιά, μηχανάκι-αλυσοπρίονο που κόβει τις ελιές και πάει λέγοντας..."χτυπιούνται" αλύπητα τα κακόμοιρα τα δέντρα για να πάρουμε σήμερα τον καρπό τους.

Σε αλλοτινές εποχές έβαζαν και κανένα...ραδιοφωνάκι να παίζει έτσι για να γίνεται πιο ευχάριστη η ατμόσφαιρα στο χωράφι, σήμερα δεν ακούς τίποτα άλλο στα κτήματα εκτός από τη φασαρία που κάνουν τα βενζινοκίνητα μηχανάκια.

Μηχανάκια που ευθύνονται για ένα σωρό ατυχήματα κάθε χρόνο από απρόσεκτη χρήση.
Δακτυλάκια κομμένα από το αλυσοπρίονο, ματάκια πρησμένα από εκτοξευμένες ελιές και ένα σωρό άλλα...

Οπότε για προστασία βάζω, γαντάκια στα χέρια, ελαστικό επίδεσμο για περικάρπιο, γυαλιά προστασίας στα μάτια, σκουφάκι στο κεφάλι, αντηλιακή κρεμούλα στη μούρη, είπαμε καλό το τροπικό μαύρισμα μέσα στο Χειμώνα, αλλά σε παρατεταμένη έκθεση αρχίζω να θυμίζω...κάτοικο μέσης ανατολής !!!

Ένα "πλούσιο" χρωματάκι  που χαρίζει απλόχερα ο ήλιος το... χώμα και η βρώμα.

Μετά από ένα καλό μπάνιο κάθε βράδυ, αλλάζουμε όψη, γυρίζουμε στην παλιά "πολιτισμένη" ανθρώπινη μορφή μας.

Είναι μια δουλειά που κρατά λίγες εβδομάδες, δίνει φρέσκο ελαιόλαδο στο σπίτι και ένα επιπλέον εισόδημα από το περισσευούμενο ελαιόλαδο που θα παραχθεί.
Γυμνάζει το σώμα, βοηθάει στη δημιουργία λεπτής σιλουέτας, αναπτύσσει γνωριμίες με τους γείτονες στα διπλανά κτήματα,  χαρίζει βαθύ τροπικό μαύρισμα, τύπου διακοπές στις Μπαχάμες μέσα στο Χειμώνα...τι άλλο να ζητήσει κανείς ?

Οι γάτες πάντως, που ήταν και η αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση, όταν τελειώσουν από την "εργασία" ύπνου... 

 ρίχνουν ένα τέντωμα...

και πάνε για φαγητό...

(κατά καιρούς βέβαια, φέρνουν κανένα ποντικό και κανένα φιδάκι στη πόρτα ως λάφυρα για να δικαιολογήσουν με αυτό το τρόπο ότι δουλεύουν και δεν κοιμούνται όλη μέρα και για να αποδείξουν ότι δεν τρώνε τσάμπα τις κροκέτες !!!)

μετά βέβαια πάνε πάλι ...για ύπνο, με διαφορετική όμως διάταξη αυτή τη φορά.

Λοιπόν, επειδή η εργασία είναι συνυφασμένη με την αμοιβή και επειδή δεν μου αρέσουν ...οι κροκέτες όπως στις γάτες, λέω το πλεονάζον  κέρδος της εργασίας των ελιών (αν οι συνθήκες το επιτρέψουν) να  μετατραπούν σε ένα όμορφο ταξίδι.

Δίνει ένα καλό  κίνητρο για εργασία και όρεξη να πας στο χωράφι.

Τάξετε κάτι αν ετοιμάζεστε να πάτε για ελιές και δεν έχετε  διαθέσιμο προσωπικό.

Ένα τενεκέ  λάδι, πολλοί μπορεί να μην τον εκτίμησαν, ένα ταξίδι όμως ή κάτι άλλο αντίστοιχο, νομίζω  ότι δεν θα άφηνε κανέναν αδιάφορο...

Τάξετε !!!