Γύρω στα μέσα του Ιουνίου είχαμε τη χαρά να γνωρίσουμε από κοντά το Κυπαρίσσι Λακωνίας, ένα πανέμορφο χωριό που βρίσκεται απλωμένο κυριολεκτικά πάνω στο κύμα.
Η πρόσβαση με το αυτοκίνητο σε αυτό το χωριό έγινε σχετικά αργοπορημένα, αλλά ακόμα και σήμερα ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στο Κυπαρίσσι προϋποθέτει μια καλή ικανότητα οδήγησης για να φτάσεις με ασφάλεια στο τέλος της διαδρομής.
Αυτή η "καθυστέρηση" ανάπτυξης, ήταν ο βασικός λόγος που αυτό το όμορφο χωριουδάκι έμεινε στην ησυχία του και εύχομαι η όποια "ανάπτυξή" στο μέλλον να μην του αφαιρέσει κάτι από τη μοναδικότητα που έχει σήμερα.
Ξεκινώντας λοιπόν μια ημέρα με καλό καιρό αφήσαμε πίσω μας το δικό μας "όμορφο" χωριό...
τον Άγιο Νικόλαο στη Δυτική Μάνη και πήραμε το δρόμο με κατεύθυνση προς Λακωνία.
Περίπου μια ώρα αργότερα, φτάσαμε στο Γύθειο και σταματήσαμε για ένα καφεδάκι και λίγο...ξεμούδιασμα.
Στο Γύθειο μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα, ότι θα ήθελες από μια σύγχρονη πόλη που συνδυάζει όμορφα τη θάλασσα με τη στεριά...
Τη συγκεκριμένη εποχή πάντως γίνονται εργασίες στο λιμάνι...
που ανακατεύουν το βυθό και αφήνουν μια "μυρωδιά" διάχυτη στην ατμόσφαιρα που δεν είναι και τόσο ...ευχάριστη στη μύτη...
Τριγυρίζοντας όμως πάνω στα βοτσαλάκια της παραλίας βρήκα μια όμορφη πεταλούδα...
Η μύτη μου μπορεί να μην πέρασε καλά, τα μάτια μου όμως χάρηκαν πολύ!
Λίγα χιλιόμετρα μετά το Γύθειο με κατεύθυνση προς Σκάλα Λακωνίας, βρίσκεται το περίφημο καράβι, ένα πλοίο που προσάραξε πριν από πολλά χρόνια πάνω στα βράχια της παραλίας και αποτελεί πλέον σήμερα, αξιοθέατο για τους περαστικούς...
Στη συνέχεια διασχίσαμε μια όμορφη διαδρομή πάνω στην εύφορη λακωνική γη που ποτίζει ο Ευρώτας γεμάτη με πορτοκαλιές και ελαιώνες και είχε φτάσει πια σχεδόν μεσημέρι όταν αντικρίσαμε πάλι θάλασσα αγναντεύοντας το Μυρτώο πέλαγος από ψηλά...
Ο δρόμος "υποτίθεται" είναι διπλής κατεύθυνσης, από τη μια πλευρά είναι τα βράχια...
και από την άλλη η θάλασσα... με ένα γκρεμό στη μέση.
Όμως όταν κάποια στιγμή αντικρίζεις το Κυπαρίσσι χαμηλά διπλά στη θάλασσα και απολαμβάνεις την εξαίσια θέα, αντιλαμβάνεσαι ότι άξιζε τον κόπο που έκανες για όλη αυτή τη διαδρομή...
Για να έχετε μια πιο λεπτομερή περιήγηση στην περιοχή με τους χάρτες google πατήστε εδώ
Κατεβαίνοντας με προσοχή τις απότομες στροφές και φτάνοντας πια μέσα στο χωριό, αντικρίσαμε ένα τοπίο όπου ήταν "παντρεμένες" πολλές αρχιτεκτονικές τάσεις...
Λίγο αστική, λίγο νησιώτικη, λίγο παραδοσιακή...ένα κράμα που ισορροπούσε πολύ όμορφα, χωρίς να είναι κάτι παράταιρο.
Οι ντόπιοι και οι ξένοι ήταν ελάχιστοι εκείνη την ώρα, οπτικά τουλάχιστον...
όποιος φτάσει οδικώς στο κυπαρίσσι πάει μόνο για εκεί, περαστικός από το Κυπαρίσσι μπορεί να είναι μόνο όποιος έρχεται από τη θάλασσα...
Μέσα Ιουνίου πάντως στη παραλία ήταν δυο ...και ο κούκος...
και εμείς!
Κανένα παράπονο, πριβέ παράσταση.
Αν και ζούμε κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα, το πρώτο μου μπάνιο για φέτος το έκανα ...στο Κυπαρίσσι, έπρεπε να κάνω σχεδόν 150 χιλιόμετρα για να αποφασίσω να βρέξω το ποδαράκι μου στη θάλασσα...
Τα νερά ήταν πεντακάθαρα, αν και λίγο κρύα, γιατί φαίνεται ότι αναβλύζουν φυσικές πηγές μέσα στη θάλασσα που κάνουν το νερό να είναι κατά τόπους αρκετά δροσερό.
Πεταλίδες πάντως βρήκα μπόλικες πάνω στα βραχάκια, ενθυμούμενη τα παιδικά μου χρόνια όταν πηγαίναμε με μια ξαδέλφη μου και μαζεύαμε κυριολεκτικά ...σακούλες.
Υπάρχει ένα κολπάκι για να τις τρως πιο γρήγορα, (για όποιον τις προτιμάει ωμές) με το κοχύλι της προηγούμενης πεταλίδας που έχουμε φάει, σπρώχνουμε για να βγει η ...επόμενη, αυτό έκανε η ξαδέλφη μου και πάντα έτρωγε περισσότερες μέχρι να καταλάβω το κόλπο...
Επίσης με λίγο ρύζι ή σπαγγέτι και λίγα μυρωδικά γίνονται ένας εξαιρετικός μεζές για όσους δεν τους αρέσουν ωμές.
Επειδή όμως το στομαχάκι δεν χορταίνει μόνο με πεταλίδες, βρήκαμε μια εξαιρετική ταβερνούλα δίπλα στη θάλασσα. Οι φιλόξενοι ιδιοκτήτες της ταβέρνας, μας περιποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο...
εκεί "σβήσαμε" τη πείνα που μας είχε δημιουργηθεί από το ταξίδι και από το μπάνιο...
Καλοψημένα θαλασσινά, ντόπια κρέατα και λαχανικά και εξαιρετικό λευκό κρασί από τη Μονεμβάσια.
Καλοκαιρινή γαστρονομική απόλαυση μετά το...πρώτο μπάνιο στη θάλασσα, υπέροχα!
Είχαμε και ένα επισκέπτη στο τραπέζι, για την ακρίβεια κάτω από το τραπέζι...
αυτός που σε κοιτάει στα μάτια ...
επίμονα...και αρχίζει να "τραγουδάει"...
όπως ο φάλτσος μουσικός μέσα στο αυτί σου...και δεν φεύγει με τίποτα αν δεν πάρει αυτό που θέλει...
το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι...η γάτα κερδίζει πάντα !!
Για τη συνέχεια ότι καλύτερο...ένας υπνάκος στη σκιά πάνω στα βοτσαλάκια της παραλίας ώσπου να κοπάσει η ζέστη, για να έχουμε πιο ευχάριστο ταξίδι επιστροφής
Αφήνοντας πίσω μας το Κυπαρίσσι νωρίς το απόγευμα, ανηφορίσαμε στο δρόμο που είχαμε κάνει πριν λίγες ώρες, σε ένα σημείο του μάλιστα, φαίνεται ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι χτισμένο κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά.
Δεν φαίνεται να υπάρχει δρόμος που να οδηγεί σε αυτό το σπίτι το οποίο βρίσκεται στην άκρη μιας χαράδρας ...
μόνο κατσίκια είδαμε που να είναι ικανά να κατέβουν εκεί κάτω...
Οι φήμες λένε ότι χτίστηκε με μεταφορά υλικών από τη θάλασσα από κάποιο Ιταλό μαφιόζο που στο τέλος πέθανε και δεν πρόλαβε να το κατοικίσει, έτσι μας είπαν, δεν ξέρουμε τι είναι αλήθεια και τι ψέματα...
Πάνω στα βράχια υπάρχει και μια μικρή διαδρομή για αναρρίχηση...
Όχι, δεν ακροβατήσαμε πάνω στα βράχια, στην επιστροφή μας όμως αρκετές φορές "ακροβατήσαμε" πάνω στο δρόμο από το περιβόητο "wi-fi" που έχει "ρημάξει" τους περισσότερους επαρχιακούς δρόμους...
Πραγματικά θέλει μεγάλη προσοχή στην οδήγηση για να αποφύγεις με ασφάλεια το ατελείωτο χαντάκι που έχουν ανοίξει στην άκρη του δρόμου, ιδιαίτερα όταν ο δρόμος είναι στενός και έρχεται αυτοκίνητο από την αντίθετη κατεύθυνση, δεν είναι πάντα εφικτό.
Σε κάποιο σημείο του δρόμου μας κατά την επιστροφή, συναντήσαμε και μια άγνωστη γυναίκα με ποδήλατο που έκανε μια μικρή ανάπαυλα στην άκρη του ανηφορικού δρόμου, ανταλλάξαμε έναν εγκάρδιο αυθόρμητο χαιρετισμό πάνω στη κίνηση, χαμογελώντας και οι δυο σαν να είμαστε γνωστές από χρόνια...η αλληλεγγύη των ταξιδιωτών.
Κατά τη διαδρομή της επιστροφής παρατηρούσα την παραγωγική- οικονομική δραστηριότητα της περιοχής...
κατσικάκια...
και πολλά μελισσάκια...
πάρα πολλές κυψέλες, σε σημείο που πραγματικά αναρωτήθηκα αν είναι εφικτό να "χορτάσουν" όλες αυτές οι μέλισσες με μέλι και να περισσέψει να πάρει και ο μελισσοκόμος από όλο αυτό το συνωστισμό κυψελών που είχε δημιουργηθεί στην ευρύτερη περιοχή...
Όμως πέρα από τα παραδοσιακά επαγγέλματα, είδαμε και ... ενεργειακή τεχνολογία...
αιολικά πάρκα και αρκετά φωτοβολταϊκά πάνελ, διάσπαρτα σε όλη τη Λακωνία...
αφού δεν έχει πλέον αρκετό μέλι, ας εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον το φως και τον αέρα που υπάρχουν άφθονα, μάλλον θα σκέφτηκαν...
Τελευταία στάση στη διαδρομή μας ήταν στο Ν. Οίτυλο, σχεδόν στη Μεσσηνία πια, μόλις ένα μισάωρο από την επιστροφή μας στο σπίτι, με τη δύση του ηλίου.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να μην καταγράψω τη μαγεία του τοπίου...
έβαλα τη φωτογραφική μηχανή κυριολεκτικά πάνω στα βότσαλα...
και κατέγραψα την ομορφιά της στιγμής.
Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα, ίσως δεν είναι εφικτό να έχουμε την άνεση να κάνουμε διαδρομές όπως στο παρελθόν, δεν πειράζει, ας κρατήσουμε τις στιγμές, όσο λίγες και αν είναι, με λίγο προγραμματισμό και σωστές επιλογές, μπορούμε ακόμα να απολαύσουμε τη πραγματική ομορφιά της Ελλάδας που είναι το μοναδικό...φως της.
Είναι δωρεάν και είναι παντού, επίσης αν κρατήσουμε το φως άσβεστο και....μέσα μας, θα αισθανόμαστε πολύ καλύτερα, το εσωτερικό φως μας δεν μπορεί κανένας να το αγγίξει, είναι μόνο δικό μας.
Καλά ταξίδια!
Η πρόσβαση με το αυτοκίνητο σε αυτό το χωριό έγινε σχετικά αργοπορημένα, αλλά ακόμα και σήμερα ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στο Κυπαρίσσι προϋποθέτει μια καλή ικανότητα οδήγησης για να φτάσεις με ασφάλεια στο τέλος της διαδρομής.
Αυτή η "καθυστέρηση" ανάπτυξης, ήταν ο βασικός λόγος που αυτό το όμορφο χωριουδάκι έμεινε στην ησυχία του και εύχομαι η όποια "ανάπτυξή" στο μέλλον να μην του αφαιρέσει κάτι από τη μοναδικότητα που έχει σήμερα.
Ξεκινώντας λοιπόν μια ημέρα με καλό καιρό αφήσαμε πίσω μας το δικό μας "όμορφο" χωριό...
τον Άγιο Νικόλαο στη Δυτική Μάνη και πήραμε το δρόμο με κατεύθυνση προς Λακωνία.
Περίπου μια ώρα αργότερα, φτάσαμε στο Γύθειο και σταματήσαμε για ένα καφεδάκι και λίγο...ξεμούδιασμα.
Στο Γύθειο μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα, ότι θα ήθελες από μια σύγχρονη πόλη που συνδυάζει όμορφα τη θάλασσα με τη στεριά...
Τη συγκεκριμένη εποχή πάντως γίνονται εργασίες στο λιμάνι...
που ανακατεύουν το βυθό και αφήνουν μια "μυρωδιά" διάχυτη στην ατμόσφαιρα που δεν είναι και τόσο ...ευχάριστη στη μύτη...
Τριγυρίζοντας όμως πάνω στα βοτσαλάκια της παραλίας βρήκα μια όμορφη πεταλούδα...
Η μύτη μου μπορεί να μην πέρασε καλά, τα μάτια μου όμως χάρηκαν πολύ!
Λίγα χιλιόμετρα μετά το Γύθειο με κατεύθυνση προς Σκάλα Λακωνίας, βρίσκεται το περίφημο καράβι, ένα πλοίο που προσάραξε πριν από πολλά χρόνια πάνω στα βράχια της παραλίας και αποτελεί πλέον σήμερα, αξιοθέατο για τους περαστικούς...
Στη συνέχεια διασχίσαμε μια όμορφη διαδρομή πάνω στην εύφορη λακωνική γη που ποτίζει ο Ευρώτας γεμάτη με πορτοκαλιές και ελαιώνες και είχε φτάσει πια σχεδόν μεσημέρι όταν αντικρίσαμε πάλι θάλασσα αγναντεύοντας το Μυρτώο πέλαγος από ψηλά...
Ο δρόμος "υποτίθεται" είναι διπλής κατεύθυνσης, από τη μια πλευρά είναι τα βράχια...
και από την άλλη η θάλασσα... με ένα γκρεμό στη μέση.
Όμως όταν κάποια στιγμή αντικρίζεις το Κυπαρίσσι χαμηλά διπλά στη θάλασσα και απολαμβάνεις την εξαίσια θέα, αντιλαμβάνεσαι ότι άξιζε τον κόπο που έκανες για όλη αυτή τη διαδρομή...
Για να έχετε μια πιο λεπτομερή περιήγηση στην περιοχή με τους χάρτες google πατήστε εδώ
Κατεβαίνοντας με προσοχή τις απότομες στροφές και φτάνοντας πια μέσα στο χωριό, αντικρίσαμε ένα τοπίο όπου ήταν "παντρεμένες" πολλές αρχιτεκτονικές τάσεις...
Λίγο αστική, λίγο νησιώτικη, λίγο παραδοσιακή...ένα κράμα που ισορροπούσε πολύ όμορφα, χωρίς να είναι κάτι παράταιρο.
Οι ντόπιοι και οι ξένοι ήταν ελάχιστοι εκείνη την ώρα, οπτικά τουλάχιστον...
όποιος φτάσει οδικώς στο κυπαρίσσι πάει μόνο για εκεί, περαστικός από το Κυπαρίσσι μπορεί να είναι μόνο όποιος έρχεται από τη θάλασσα...
Μέσα Ιουνίου πάντως στη παραλία ήταν δυο ...και ο κούκος...
και εμείς!
Κανένα παράπονο, πριβέ παράσταση.
Αν και ζούμε κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα, το πρώτο μου μπάνιο για φέτος το έκανα ...στο Κυπαρίσσι, έπρεπε να κάνω σχεδόν 150 χιλιόμετρα για να αποφασίσω να βρέξω το ποδαράκι μου στη θάλασσα...
Τα νερά ήταν πεντακάθαρα, αν και λίγο κρύα, γιατί φαίνεται ότι αναβλύζουν φυσικές πηγές μέσα στη θάλασσα που κάνουν το νερό να είναι κατά τόπους αρκετά δροσερό.
Πεταλίδες πάντως βρήκα μπόλικες πάνω στα βραχάκια, ενθυμούμενη τα παιδικά μου χρόνια όταν πηγαίναμε με μια ξαδέλφη μου και μαζεύαμε κυριολεκτικά ...σακούλες.
Υπάρχει ένα κολπάκι για να τις τρως πιο γρήγορα, (για όποιον τις προτιμάει ωμές) με το κοχύλι της προηγούμενης πεταλίδας που έχουμε φάει, σπρώχνουμε για να βγει η ...επόμενη, αυτό έκανε η ξαδέλφη μου και πάντα έτρωγε περισσότερες μέχρι να καταλάβω το κόλπο...
Επίσης με λίγο ρύζι ή σπαγγέτι και λίγα μυρωδικά γίνονται ένας εξαιρετικός μεζές για όσους δεν τους αρέσουν ωμές.
Επειδή όμως το στομαχάκι δεν χορταίνει μόνο με πεταλίδες, βρήκαμε μια εξαιρετική ταβερνούλα δίπλα στη θάλασσα. Οι φιλόξενοι ιδιοκτήτες της ταβέρνας, μας περιποιήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο...
εκεί "σβήσαμε" τη πείνα που μας είχε δημιουργηθεί από το ταξίδι και από το μπάνιο...
Καλοψημένα θαλασσινά, ντόπια κρέατα και λαχανικά και εξαιρετικό λευκό κρασί από τη Μονεμβάσια.
Καλοκαιρινή γαστρονομική απόλαυση μετά το...πρώτο μπάνιο στη θάλασσα, υπέροχα!
Είχαμε και ένα επισκέπτη στο τραπέζι, για την ακρίβεια κάτω από το τραπέζι...
αυτός που σε κοιτάει στα μάτια ...
επίμονα...και αρχίζει να "τραγουδάει"...
όπως ο φάλτσος μουσικός μέσα στο αυτί σου...και δεν φεύγει με τίποτα αν δεν πάρει αυτό που θέλει...
το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι...η γάτα κερδίζει πάντα !!
Για τη συνέχεια ότι καλύτερο...ένας υπνάκος στη σκιά πάνω στα βοτσαλάκια της παραλίας ώσπου να κοπάσει η ζέστη, για να έχουμε πιο ευχάριστο ταξίδι επιστροφής
Αφήνοντας πίσω μας το Κυπαρίσσι νωρίς το απόγευμα, ανηφορίσαμε στο δρόμο που είχαμε κάνει πριν λίγες ώρες, σε ένα σημείο του μάλιστα, φαίνεται ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι χτισμένο κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά.
Δεν φαίνεται να υπάρχει δρόμος που να οδηγεί σε αυτό το σπίτι το οποίο βρίσκεται στην άκρη μιας χαράδρας ...
μόνο κατσίκια είδαμε που να είναι ικανά να κατέβουν εκεί κάτω...
Οι φήμες λένε ότι χτίστηκε με μεταφορά υλικών από τη θάλασσα από κάποιο Ιταλό μαφιόζο που στο τέλος πέθανε και δεν πρόλαβε να το κατοικίσει, έτσι μας είπαν, δεν ξέρουμε τι είναι αλήθεια και τι ψέματα...
Πάνω στα βράχια υπάρχει και μια μικρή διαδρομή για αναρρίχηση...
Όχι, δεν ακροβατήσαμε πάνω στα βράχια, στην επιστροφή μας όμως αρκετές φορές "ακροβατήσαμε" πάνω στο δρόμο από το περιβόητο "wi-fi" που έχει "ρημάξει" τους περισσότερους επαρχιακούς δρόμους...
Πραγματικά θέλει μεγάλη προσοχή στην οδήγηση για να αποφύγεις με ασφάλεια το ατελείωτο χαντάκι που έχουν ανοίξει στην άκρη του δρόμου, ιδιαίτερα όταν ο δρόμος είναι στενός και έρχεται αυτοκίνητο από την αντίθετη κατεύθυνση, δεν είναι πάντα εφικτό.
Σε κάποιο σημείο του δρόμου μας κατά την επιστροφή, συναντήσαμε και μια άγνωστη γυναίκα με ποδήλατο που έκανε μια μικρή ανάπαυλα στην άκρη του ανηφορικού δρόμου, ανταλλάξαμε έναν εγκάρδιο αυθόρμητο χαιρετισμό πάνω στη κίνηση, χαμογελώντας και οι δυο σαν να είμαστε γνωστές από χρόνια...η αλληλεγγύη των ταξιδιωτών.
Κατά τη διαδρομή της επιστροφής παρατηρούσα την παραγωγική- οικονομική δραστηριότητα της περιοχής...
κατσικάκια...
και πολλά μελισσάκια...
πάρα πολλές κυψέλες, σε σημείο που πραγματικά αναρωτήθηκα αν είναι εφικτό να "χορτάσουν" όλες αυτές οι μέλισσες με μέλι και να περισσέψει να πάρει και ο μελισσοκόμος από όλο αυτό το συνωστισμό κυψελών που είχε δημιουργηθεί στην ευρύτερη περιοχή...
Όμως πέρα από τα παραδοσιακά επαγγέλματα, είδαμε και ... ενεργειακή τεχνολογία...
αιολικά πάρκα και αρκετά φωτοβολταϊκά πάνελ, διάσπαρτα σε όλη τη Λακωνία...
αφού δεν έχει πλέον αρκετό μέλι, ας εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον το φως και τον αέρα που υπάρχουν άφθονα, μάλλον θα σκέφτηκαν...
Τελευταία στάση στη διαδρομή μας ήταν στο Ν. Οίτυλο, σχεδόν στη Μεσσηνία πια, μόλις ένα μισάωρο από την επιστροφή μας στο σπίτι, με τη δύση του ηλίου.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να μην καταγράψω τη μαγεία του τοπίου...
έβαλα τη φωτογραφική μηχανή κυριολεκτικά πάνω στα βότσαλα...
και κατέγραψα την ομορφιά της στιγμής.
Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα, ίσως δεν είναι εφικτό να έχουμε την άνεση να κάνουμε διαδρομές όπως στο παρελθόν, δεν πειράζει, ας κρατήσουμε τις στιγμές, όσο λίγες και αν είναι, με λίγο προγραμματισμό και σωστές επιλογές, μπορούμε ακόμα να απολαύσουμε τη πραγματική ομορφιά της Ελλάδας που είναι το μοναδικό...φως της.
Είναι δωρεάν και είναι παντού, επίσης αν κρατήσουμε το φως άσβεστο και....μέσα μας, θα αισθανόμαστε πολύ καλύτερα, το εσωτερικό φως μας δεν μπορεί κανένας να το αγγίξει, είναι μόνο δικό μας.
Καλά ταξίδια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου