Ένας ξεχωριστός ποδηλατόδρομος - μια διαδρομή δίπλα στο κύμα...

Μερικές φορές νιώθεις την ανάγκη να μοιραστείς μια όμορφη εμπειρία, αυτό το μοίρασμα την κάνει ακόμα πιο όμορφη, κάτι τέτοιο θέλω να περιγράψω σήμερα...

Έχουμε τη τύχη να υπάρχει στη περιοχή της Δυτικής Μάνης  ένας ποδηλατόδρομος με πολύ όμορφη διαδρομή, κυριολεκτικά  δίπλα στο κύμα, όπου μπορείς να κάνεις ποδήλατο ή απλά να περπατήσεις.

Ο ποδηλατόδρομος έχει δημιουργηθεί σχεδόν πάνω στο παλιό μονοπάτι που ένωνε το χωριό Άγιο Νικόλαο με το χωριό Στούπα, ένα παλιό χωμάτινο δρόμο που ακολουθούσε μια φιδίσια διαδρομή πάνω στους βράχους της ακτογραμμής.

Επίσης στη προέκταση του ποδηλατόδρομου μετά τον Άγιο Νικόλαο προς τον οικισμό Άγιο Δημήτριο, υπάρχει διαμορφωμένο τμήμα πεζόδρομου παράλληλα με τον κανονικό  δρόμο που διέρχονται τα αυτοκίνητα.

Αυτό στο σύνολο του δίνει  μια μοναδική διαδρομή, σχετικά επίπεδη, (4 περίπου χιλιομέτρων) διπλά στη θάλασσα.

Στους χάρτες google μπορείτε να τη δείτε εδώ

Ένα απόγευμα λοιπόν, λίγο πριν τη δύση του ηλίου, εφοδιάστηκα με δανεικό ποδήλατο και φωτογραφική μηχανή προκειμένου να καταγράψω τη διαδρομή και να τη μοιραστώ μαζί σας. 

Όλα είναι πιο όμορφα όταν τα μοιράζεσαι, εντάξει, σχεδόν όλα...

Ξεκινώντας  με το ποδήλατο από τη παραλία Πανταζή που βρίσκεται κοντά στον Άγιο Δημήτριο,

 πήρα το δρόμο με κατεύθυνση προς Άγιο Νικόλαο και  Στούπα.


Από εδώ ξεκινά ο πεζόδρομος, μια όμορφη διαδρομή για περπάτημα δίπλα στη θάλασσα...

  

όπου μπορείς να περπατήσεις μέρα και νύκτα ή απλά να καθίσεις χαζεύοντας τα κύματα...

τις βάρκες, το ηλιοβασίλεμα...

ή τους ψαράδες που συνθέτουν με τη παρουσία τους πανέμορφες εικόνες με φόντο τον Άγιο Νικόλαο...

(ο γλάρος στα αριστερά της εικόνας πέταξε...οικειοθελώς)


Στη πίσω πλευρά του χωριού, εκεί όπου αρχίζει ο ποδηλατόδρομος,

 βρίσκεται η παραλία Γνώσπη, μια τεχνητά διαμορφωμένη παραλία  δίπλα σε μια σπηλιά και ένα εκκλησάκι που είναι κυριολεκτικά χτισμένο μέσα στο βράχο.

                      (ο Άγιος Θωμάς)

Όλο το καλοκαίρι γίνονται διαγωνισμοί βουτιάς για το ποιος θα πηδήξει από τον πιο ψηλό βράχο...

όμως και κάθε άλλη εποχή προσφέρεται για να ρεμβάσεις τη θέα προς τη θάλασσα...

Από αυτό το σημείο λοιπόν ξεκινά ο ποδηλατόδρομος που ενώνει τον Άγιο Νικόλαο με τη Στούπα, η διαδρομή του σηματοδοτείται  με τη κίτρινη γραμμή πάνω στη φωτογραφία.

Είναι μια ξεχωριστή διαδρομή όπου εναλλάσσονται η θάλασσα με τα βράχια και τις ελιές... 

τις ανηφόρες διαδέχονται οι κατηφόρες με αρκετές παραλλαγές στο τοπίο...

Στη μέση περίπου της διαδρομής υπάρχει  χώρος όπου μπορείς να καθίσεις...

Η "αγριάδα" του τοπίου από τα πεσμένα βράχια θυμίζει ατλαντικές ακτές ...

λίγο πιο πέρα όμως, σε σπίτι που βρίσκεται δίπλα στο ποδηλατόδρομο ( είναι κτισμένο από ένα Γερμανό που έζησε αρκετά χρόνια στη Ταϊλάνδη), βρίσκεται  μια λιμνούλα με νούφαρα, οπότε έχουμε   και ασιατικές επιρροές ! 

(η λιμνούλα έχει και αρκετά  βατράχια, δεν κατάφερα όμως να φωτογραφίσω κάποιο ) 

Ο Τίτο, ο Γερμανός που δημιούργησε τη λιμνούλα με τα νούφαρα, πριν πάει στην Ταϊλάνδη, είχε ζήσει αρκετά χρόνια στην περιοχή μας πριν μερικές δεκαετίες προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα εκτροφείο...ορτυκιών, ορμώμενος από τη σχέση που έχουν οι Μανιάτες με το κυνήγι των ορτυκιών εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Η ιδέα όμως ήταν λίγο πρωτοποριακή  για τα τότε δεδομένα της αγοράς και δεν είχε επιτυχή οικονομική κατάληξη, οπότε έφυγε για ...Ταϊλάνδη, από αυτή την επιρροή  όταν επέστρεψε μετά από χρόνια στην Ελλάδα, προέκυψε η λιμνούλα  με τα νούφαρα.

Στο ποδηλατόδρομο κυκλοφορούν...άπαντες όλες τις ώρες της ημέρας, κάθε ηλικίας, προς όλες τις κατευθύνσεις...με κάθε μέσο και σκοπό.

Οι "Στουπιώτες" πάνε προς Άγιο Νικόλαο και γυρίζουν, ενώ εμείς οι "Σελινιτσιώτες"  (Σελίνιτσα είναι το παλιό όνομα του Αγίου Νικολάου, κανένας όμως  δεν μας αποκαλεί...Αγιο-νικολιώτες ;) κάνουμε την ανάποδη διαδρομή.

Οι ποδηλάτες λοξοκοιτάζουν τους πεζοπόρους όταν μπαίνουν καταμεσής στο δρόμο τους, πιστεύοντας ότι αυτοί έχουν προτεραιότητα, αφού  η διαδρομή έχει επίσημα χαρακτηριστεί ποδηλατική, οι πεζοί αντίθετα λοξοκοιτάζουν τους ποδηλάτες για τις ταχύτητες που αναπτύσσουν  και όλοι μαζί σιχτιρίζουν όποιον τολμήσει  να  περάσει με...μηχανάκι !


Δοκίμασα να κάνω μερικές λήψεις  με το ένα χέρι στο τιμόνι του ποδηλάτου...και το άλλο στη φωτογραφική μηχανή...

Ευτυχώς και για μένα και για τη φωτογραφική μηχανή είχαμε αίσιο τέλος, δεν έφαγα κάποια τούμπα...θα κλαίγαμε και οι δυο, κυρίως εγώ δηλαδή.

Στο τέλος του ποδηλατόδρομου, λίγο πριν τη Στούπα, βρίσκεται το πιο όμορφο σημείο του...

Το έχω ονομάσει "μπαλκόνι".

Έχει απίστευτη θέα, ο Ταΰγετος κυριολεκτικά απλώνει τα "πόδια" του ως  τη θάλασσα...

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται και το Πνευματικό κέντρο, ένα μεγαλοπρεπές πέτρινο κτήριο με εσωτερικό αμφιθέατρο και αίθουσες ποικίλων δραστηριοτήτων...

και ένα εξωτερικό ανοικτό θεατράκι για καλοκαιρινές παραστάσεις κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα.

Τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι διοργανώνεται με επιτυχία αγώνας δρόμου με την ονομασία "Δρόμος Δυτικής Μάνης" με επίκεντρο  αυτή την όμορφη ποδηλατική διαδρομή, για περισσότερες πληροφορίες εδώ


Ο ήλιος είχε δύσει πια για τα καλά, όταν πήρα το δρόμο της επιστροφής...

είχαν ανάψει και τα ...φώτα στο χωριό.

Πρόλαβα να τραβήξω μόνο μια εικόνα κατά την επιστροφή μου, περνώντας από το λιμάνι...

μετά έμεινα από ...μπαταρία στη φωτογραφική μηχανή.

Κάποια στιγμή στο μέλλον υπόσχομαι να κάνω ένα νυκτερινό φωτογραφικό αφιέρωμα για τον Άγιο Νικόλαο, αργότερα, να ζεστάνει λίγο και ο καιρός να βγουν περισσότερα τραπεζάκια  έξω...

Ελπίζω να απολαύσατε τις εικόνες και τη διαδρομή με το ποδήλατο δίπλα στη θάλασσα...χαλάλι λοιπόν το πετάλι που έκανα, μάλλον άξιζε τον κόπο !