Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Βόλτα με μηχανές ως το ακρωτήριο Ταίναρο...

Πριν λίγο καιρό μας έγινε πρόταση από φίλους, να συμμετάσχουμε σε μονοήμερη εκδρομή που θα έκαναν στο ακρωτήριο Ταίναρο.
θα έρχονταν και κάποιοι άλλοι δικοί τους φίλοι από Αθήνα και θα κάναμε έτσι όλοι μαζί,  περιμετρικά την οδική διαδρομή του μεσαίου ακρωτηρίου της Πελοποννήσου με μοτοσυκλέτες.
Για εμάς ήταν μια μικρή σχετικά απόσταση, (αφού ζούμε στη Μάνη) ο καιρός θα ήταν χαλαρός, αν και Νοέμβριος, έτσι είπαμε το ναι για την εμπειρία...

Ξεκινήσαμε σχετικά αργά το πρωί , οι άλλοι θα έρχονταν από Αθήνα και Σπάρτη, εμείς δίπλα είμαστε, δεν υπήρχε βιασύνη και με όλα τα απαραίτητα εφόδια προστασίας αρχίσαμε να ανηφορίζουμε μια πανέμορφη διαδρομή.

Το ραντεβού συνάντησης είχε δοθεί σε ένα μοναδικό μέρος.



Αν και απέχει μόνο λίγα χιλιόμετρα από τον τόπο καταγωγής μου, δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του...



Τα παιδιά από την Αθήνα μας περίμεναν στη παραλία της Αλίπας στο Νύφι.



Ένας μικρός κολπίσκος με βότσαλα ανάμεσα στα βράχια.

Ένα ταβερνάκι κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα,









 μερικά σπίτια χτισμένα και αυτά κυριολεκτικά πάνω στα βράχια,


 ελάχιστοι κάτοικοι ...και εμείς!

Πριβέ παράσταση.



Η ταβέρνα - καφέ του μπάρμπα - Θωμά, μόνο για εμάς, κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις γιατί είναι καλύτερα να κάνεις εκδρομές εκτός τουριστικής σεζόν.

Η κυρία που μας σερβίρισε, μας είπε ότι το καλοκαίρι δεν μπορεί να περάσει ούτε ποδήλατο από τον κόσμο που κατηφορίζει στην παραλία, οπότε τρισευτυχισμένοι απολαύσαμε τις εικόνες κάτω από την καλαμωτή της ταβέρνας και αφού έγιναν και οι απαραίτητες φωτογραφίες,






φύγαμε όλοι μαζί πια, για πιο νότια...

Οι Αθηναίοι με το δικό τους ρυθμό ...εμείς με το δικό μας.

Βγαίνοντας από το Νύφι, ο φίλος μας μας έδειξε και ένα πύργο που στο βάθος του χρόνου ήταν της οικογένειάς του.



Ξέρω ότι ο ένας παππούς μου κρατάει από εκεί, αστειευτήκαμε ψάχνοντας τις συγγένειες και τις μοιρασιές ...στα πυργόσπιτα.

Στο δρόμο μας για το Ταίναρο ήταν και η Λάγια με τους όμορφους πετρόχτιστους   πύργους  πάλι σε ένα πέτρινο φόντο.


Η "μέσα" Μάνη όπως την αποκαλούμε εμείς, ή Ανατολική Μάνη όπως λέγεται επίσημα πλέον, σε σχέση με τη Δυτική -Μεσσηνιακή, ή "έξω" Μάνη είναι πιο έντονα μανιάτικη, τουλάχιστον αρχιτεκτονικά, στην εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για τη Μάνη και τους πύργους της.

Πύργοι που ήταν το σπίτι του κάθε καπετάνιου της περιοχής ή και πύργοι που ήταν μόνο  για οχυρά.



Κατηφορίζοντας πιο χαμηλά, φτάσαμε σε ένα υπέροχο σημείο όπου μπορούσαμε να δούμε και τις δυο πλευρές του ακρωτηρίου ταυτόχρονα.




Το Μαρμάρι από την πλευρά του μεσσηνιακού κόλπου



 και το πόρτο Κάγιο από τη πλευρά του λακωνικού,




 εξαίρετα φυσικά λιμάνια και τα δυο.

Από ψηλά επιπλέον είδαμε  και ασυνήθιστη κίνηση για την εποχή, στην αμμουδιά.



Μια ομάδα κόσμου και από μακρυά έμοιαζε  μάλιστα ο ένας να είναι παπάς...



Πράγματι όπως μας πληροφόρησαν οι φίλοι μας, γινόταν μια...βάφτιση δίπλα στο κύμα, πράγμα το οποίο συνηθίζεται να γίνεται όλο το χρόνο, με γάμους και βαπτίσεις που λαμβάνουν χώρα κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα, από άτομα που έρχονται από πολύ μακρυά για αυτό το λόγο. 

Στη μεγέθυνση φαίνεται μια μικρή κολυμπήθρα, φαντάζομαι ότι Νοέμβριο μήνα να  έγινε βάπτιση....με ελαφρό ράντισμα και όχι πλήρη ...βύθιση, αν και ο καιρός ήταν σχετικά καλός.



Προχωρώντας προς τη μύτη του ακρωτηρίου, είδαμε διάφορους Ευρωπαίους με τα τροχόσπιτα τους  να έχουν παρκάρει στην άκρη του δρόμου στη μέση του πουθενά και να ρουφούν ευτυχισμένοι, ήλιο και ...μπύρες.

Δεν χρειάζεται πολλά πράγματα ο άνθρωπος, αρκεί να ξέρει να απολαμβάνει τις...στιγμές και να επιλέγει να το κάνει ...πράξη. 

Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου, είμασταν στο νοτιότερο σημείο της Πελοποννήσου, στο μέρος όπου ήταν χτισμένος ο ναός του Ποσειδώνα.



Δυστυχώς ένα τμήμα του ναού έχει χρησιμοποιηθεί  σαν δομικό υλικό για να χτιστεί το εκκλησάκι του Ασώματου.



Βρήκαμε τους προπορευόμενους να λιάζονται ήδη πάνω στα βράχια και να χαζεύουν τα πλοία που περνούσαν στο βάθος της θάλασσας.



Κάποιοι μεμονωμένοι ξένοι  τουρίστες περίμεναν τους φίλους τους να γυρίσουν με τα πόδια από το φάρο που βρίσκεται σε μια χωμάτινη διαδρομή 45 λεπτά πιο μακρυά από το σημείο που σταματάει το αυτοκίνητο.

Δεν υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος για να πάμε και στο φάρο  έτσι το αφήσαμε για την επόμενη επίσκεψή μας  στην περιοχή και πήραμε το δρόμο της επιστροφής 



αποχαιρετώντας τα λιγοστά λουλουδάκια



 που είχαν απομείνει πάνω στα βράχια μετά την τελευταία φωτιά που έκαψε τη λίγο περισσότερη βλάστηση που θα υπήρχε.

Στη Μάνη εξάλλου είμαστε, οι πέτρες είναι πάντα περισσότερες.

Μαζευτήκαμε πάλι να φύγουμε όλοι μαζί



 (πάλι ο καθένας με το ρυθμό του, αν και τα παιδιά μας είπαν ότι οι μηχανές τους είναι μόνο για το σαββατοκύριακο και για εκδρομές, μέσα στην Αθήνα, με παπάκι κυκλοφορούν) προς αναζήτηση μεσημεριανής τροφής... 



ανηφορίσαμε προς τη Βάθεια ...






και στη συνέχεια φτάσαμε στην ταβέρνα που είχαν κατά νου οι συνοδοιπόροι μας και γνώριζαν καλά.

Όμως για τους ιδιοκτήτες της ταβέρνας...ήταν εποχή μαζέματος ελιών 


και όχι ... μαγειρέματος, οπότε κρατήσαμε την πείνα μας για την επόμενη επιλογή που ήταν στον Πύργο Διρού.

Περάσαμε χωρίς στάσεις την ενδιάμεση περιοχή γιατί τα παιδιά από Αθήνα έπρεπε να φύγουν σχετικά νωρίς γιατί είχαν σαφώς μεγαλύτερη διαδρομή να διανύσουν και θα έφευγαν αμέσως μετά το φαγητό.



Η διαδρομή ήταν χαλαρή χωρίς ιδιαίτερη κίνηση, τελικά είναι πολύ καλύτερα να ταξιδεύεις την εποχή που μαζεύουν...ελιές.

Φτάσαμε στην ταβέρνα, μια απλή ψησταριά πάνω στο δρόμο, αλλά με "ιδιαίτερα" ανάγλυφα στους πετρόχτιστους τοίχους...μην ξεχνάμε και τα ήθη και τα έθιμα του τόπου....



Από το φαγητό δεν έμεινε πάντως σχεδόν ...τίποτα, ο καθαρός αέρας πάντα ανοίγει την όρεξη!



Μετά χωριστήκαμε πάλι σε δυο ομάδες, μια με κατεύθυνση  για Αθήνα και μια για μεσσηνιακή Μάνη, δίνοντας υπόσχεση για μελλοντική ίσως συνάντηση σε άλλη εκδρομή που θα μας βολεύει.

Στο δρόμο μας η Αρεόπολη, αν περάσετε από εκεί και σας αρέσουν τα καπνιστά λουκάνικα με πορτοκάλι και το σύγκλινο, μην το  παραμελείστε.
Ο παππούς στο κρεοπωλείο μας είπε ότι οι ιδιοκτήτες του έχουν 1200 κατσίκια...και δεν θυμάμαι πόσα βόδια...



- και τα καταφέρνουν όλα μαζί, ρώτησα.

- αφεντικά είναι, ήταν η απάντηση του γέροντα. 

Επιστρέφοντας σε γνώριμα πια μέρη πολύ πιο κοντά στο  τόπο διαμονής μας, περάσαμε από το Λιμένι, όπου θα ήταν ...αμαρτία να μην κάνουμε μια στάση για ένα απογευματινό καφεδάκι με ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ  θέα.



Ένα συγκρότημα με πέτρινες κατοικίες βρίσκεται γαντζωμένο στην πλαγιά του βουνού, ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, σαν ένα σύγχρονο κάστρο.

Πάλι είχαμε πριβέ παράσταση, αφού βγήκε για χάρη μας ένα  μοναδικό μαρμάρινο τραπεζάκι στη βεράντα του ξενοδοχείου 




 και ήπιαμε τα καφεδάκια μας  απολαμβάνοντας τη μοναδική θέα  του τόπου από εκεί ψηλά...












Πάνω στο σούρουπο κάναμε τα λίγα χιλιόμετρα που έμεναν για να γυρίσουμε στη βάση μας, αλλά είχαμε μια ακόμα εμπειρία να ζήσουμε.

Αυτή της αρνητικής βαρύτητας.



Βγαίνοντας από το χωριό Άγιος Νίκων με κατεύθυνση προς Λαγκάδα, λίγο μετά την κεραία κινητής τηλεφωνίας που υπάρχει στην άκρη του δρόμου, βρίσκεται ένα σημείο όπου ενώ ο δρόμος είναι σχεδόν επίπεδος και  με μια μικρή κλίση κατηφορικός, αν σταματήσουμε και βάλουμε νεκρό στις ταχύτητες της μηχανής, η μηχανή κυλάει μόνη της ...προς τα πίσω !!



Ολοκληρώνοντας την εκδρομή μας και με αυτή την εμπειρία φτάσαμε καλά πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε το πρωί.

Τηρώντας  τους κανόνες ασφαλείας και  κάνοντας  πολύ προσεκτική οδήγηση, ευελπιστώντας να κάνουν το ίδιο και οι άλλοι οδηγοί, ιδιαίτερα αυτοί που οδηγούν σε 4 τροχούς, γιατί είναι κρίμα μια όμορφη εκδρομή να γίνει μια άσχημη εμπειρία από μια στιγμιαία  αμέλεια κάποιου άλλου...

Σίγουρα μας έμειναν κομμάτια που δεν τα εξερευνήσαμε όπως θα θέλαμε και όσο θα τους άξιζε, αλλά κοντά είμαστε, σίγουρα θα τα επισκεφτούμε πάλι με την πρώτη ευκαιρία, αλλά μάλλον θα διαλέξουμε πάλι εποχή εκτός τουριστικής σεζόν... ο τόπος είναι πιο αυθεντικός τότε.
  



4 σχόλια:

  1. Μαρία σε ευχαριστώ για την υπέροχη εκδρομή που μας χάρισες, έστω και αν δεν ήμασταν παρόντες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω ότι έχει καράβι από Κρήτη που πιάνει στο Γύθειο...μπορεί να γίνει πραγματική εκδρομή κάποια στιγμή, εκτός από ...οπτική !!

      Διαγραφή
  2. Ένα μπράβο στα παιδιά! Χρειάζεστε όμως πλήρες εξοπλισμό :) https://www.papastavroushops.gr/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστούμε!Ο πλήρης εξοπλισμός σίγουρα είναι η πιο σωστή και ασφαλής επιλογή για οδήγηση με μηχανή. Επειδή όμως δεν κάνουμε συχνά μεγάλες διαδρομές παραμένουμε στα άκρως αναγκαία...

      Διαγραφή