Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Για ξύλα στον Ταΰγετο με αιγαιοπελαγίτικες μελισσοκομικές συναντήσεις....

Ταΰγετος και Αιγαίο είναι λίγο δύσκολο να συναντηθούν θα μου πείτε...

Έλα όμως που γίνεται και ο συνδετικός τους κρίκος είναι...το μέλι.

 Μισό λεπτό να εξηγήσω τη διαδρομή αναλυτικά από την αρχή...
Πριν λίγες μέρες κάναμε το καθιερωμένο ετήσιο μάζεμα καυσόξυλων από το βουνό του Ταΰγετου με την σύμφωνη αδειοδότηση και εποπτεία του δασαρχείου.




Το συνδυάζουμε κάθε χρόνο με πικ-νικ στο βουνό, εκδρομή, μάζεμα μανιταριών, 



και  γινόμαστε μια μεγάλη παρέα όλοι όσοι βρισκόμαστε στο βουνό τις ημέρες που θα οριστούν από το δασαρχείο ότι είναι για κόψιμο ξύλων.

Εννοείται ότι για κόψιμο - καθάρισμα, είναι  μόνο ότι είναι ξερό και πεσμένο στο έδαφος του δάσους.

Με προσοχή τα πριόνια μας έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν



 και σύντομα είχαν μαζευτεί αρκετά ξύλα στην άκρη του δρόμου έτοιμα για φόρτωμα...



Στην όλη επιχείρηση είχαμε και μια τετράποδη φίλη, μέλος της παρέας που έκοβε συνέχεια βόλτες ανάμεσα στα κούτσουρα κινδυνεύοντας να φάει στο κεφάλι κανένα "ιπτάμενο" ξύλο...



                                         (Η Ιλάειρα )

Ωραία, η αποστολή  "ξυλοκόπος στον Ταΰγετο" έλαβε τέλος με επιτυχία και είχε έρθει η ώρα να ανοιχτούν τα καλάθια μας για το πικ-νικ και τα τσίπουρα στο χώρο που βρίσκεται το φυλάκιο του δασαρχείου προσκαλώντας επίσης και όποιον γνωστό βρίσκαμε στο δρόμο μας που έκοβε ξύλα...

Σε πλήρη παράταξη άπαντες.



(λεπτομέρεια και τα εύσημα στη  μπαγκαζιέρα-πατέντα  στη δεξιά πλευρά)

Σύντομα τα καλούδια παρατάχθηκαν πάνω στο αυτοσχέδιο ξύλινο τραπέζι του δάσους και σκέφτηκα να πατήσω πάνω σε ένα παγκάκι για να βγάλω μια ...πανοραμική φωτογραφία από τα εδέσματα  που ήταν για να χορτάσουν την αυξημένη μας πείνα μετά από τόσο κόψιμο- φόρτωμα...



Τότε στο βάθος του χωματόδρομου, είδα μια μηχανή εντούρο   με δυο αναβάτες να έρχεται προς το μέρος μας...

Τους έκανα νόημα για στάση, κάνοντας παράλληλα κινήσεις με το χέρι  προς στο στόμα μου για το αν θα ήθελαν να τσιμπήσουν κάτι μαζί μας.

Πράγματι σταμάτησαν και πλησίασαν χαμογελαστοί, 



ήταν ο Μανώλης και η Ντανιέλα όπως μας συστήθηκαν και μας εξήγησαν γιατί  βρέθηκαν σε αυτό το δρομάκι, πιο πάνω είχε ομίχλη και ότι αυτοί προτίμησαν να  ακολουθήσουν το ...φως και όχι την ομίχλη, έτσι ο δρόμος με τη μοτοσυκλέτα τους έφερε στο τραπέζι μας...



Πιάσαμε κουβέντα και σύντομα μας είπαν ότι η Ντανιέλα ήταν από την Ελβετία και ότι ο Μανώλης είχε ρίζες από τη μια πλευρά από τη Λακωνία και από την άλλη από την Κύθνο.

Είπαμε όλα αυτά που λένε οι άγνωστοι άνθρωποι όταν συναντιούνται μεταξύ τους τρώγοντας και πίνοντας....και με ρωτάει η Ντανιέλα αν μου αρέσει το μέλι... έτσι στα ξαφνικά.

Αναρωτιέμαι από που ήρθε αυτό, αν ...κρέμεται καμιά μέλισσα από το αυτί μου...ή αν κάποιος από την παρέα είχε ήδη πει κάτι σχετικό με την ενασχόληση μου με τις μέλισσες...

Όχι, ήταν η απάντηση στα γαλλικά, απλά ήταν  το μόνο κέρασμα που είχαν  στα λιγοστά μπαγκάζια του ταξιδιού τους με την μοτοσυκλέτα και ήθελαν να ανταποδώσουν τη φιλοξενία...
(να σημειώσω εδώ, ότι στο καλωσόρισμα τους είπαμε το ελληνικότατο  " όπου βλέπεις φαΐ , κάτσε, όπου βλέπεις ξύλο, φύγε " - όπως μπορεί να μεταφραστεί αυτό - και η Ντανιέλα μας είπε ότι στην Ελβετία το να σε καλέσουν άγνωστοι για φαγητό μέσα στο δάσος είναι κομματάκι δύσκολο...)
και ότι επιπλέον ήταν μέλι ...παραγωγής του Μανώλη από τη Κύθνο όπου διατηρούσε μελίσσια, για να δοκιμάσουμε κάτι ...αυθεντικό !



Αλληλούια !!

Να πως συναντά το Αιγαίο τον Ταΰγετο.

Οι ερωτήσεις βροχή, πως, που, πότε, πόσα ?

Είχαμε περίπου τον ίδιο αριθμό κυψελών αλλά ο Μανώλης ήταν πιο παλιός στο χώρο της μελισσοκομίας και μας είπε ότι ξεκίνησε να ασχολείται με τις μέλισσες επειδή ...έτρωγαν πολύ μέλι στην οικογένεια του.



Το μέλι ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ.


Όλο το αιγαίο κολυμπούσε   μέσα σε αυτό το πλαστικό μπουκάλι - αυτοσχέδια συσκευασία μεταφοράς μελιού.



Με τη χειρολαβή ενός πιρουνιού, (δεν είχαμε προβλέψει ότι θα έχει και γλυκό το μενού ) σχεδόν το καταβρόχθισα ...μόνη μου μέσα από το πιάτο κοιτώντας το να λαμπυρίζει στο φως.



Στις μελισσοκομικές κουβέντες μας μιλήσαμε και για τη μέθοδο Χαλκιά, τη μέθοδο όπου βάζεις καμιά δεκαριά πατώματα το ένα πάνω στο άλλο, πιστεύοντας ότι ο εμπνευστής της ήταν από την Κύθνο...συγνώμη, μπέρδεψα τα νησιά που αρχίζουν από Κάπα, από Κάρπαθο είναι τελικά ο Χαλκιάς...
Παράλληλα κάναμε και μια μικρή μανιταροανάλυση στα μανιτάρια που είχαν ήδη μαζέψει τα παιδιά από το βουνό



Είχαν βρει και ένα μανιτάρι πορτσίνι



Ενώ δείχναμε στην πράξη πως δεν είναι ένα μανιτάρι λακτάριους



και πως είναι ένα λακτάριους όταν το κόψεις με το μαχαίρι


(βγάζει καροτί ζουμάκι στην τομή του κοψίματος )

Αυτά ήταν  μη μελισσοκομικού θέματος συζητήσεις, αλλά άκρως ενδιαφέρουσες...

Δεν ξέρω αν όλες οι επαγγελματικές ομάδες ανθρώπων χαίρονται το ίδιο όταν συναντούν κάποιον άγνωστο συνάδελφό τους ή είναι μόνο χαρακτηριστικό  των μελισσοκόμων, δηλαδή αν ένας βοσκός βρει έναν άλλο βοσκό χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο του, το ίδιο πράγμα συμβαίνει ?

Ομολογώ πάντως ότι ήταν μια πολύ όμορφη ημέρα, το βουνό ήταν πανέμορφο,




 βρήκαμε και ένα μικρό "ποταμάκι" να τρέχει στις πλαγιές του,



 το ορεινό τοπίο υπέροχο, τα δέντρα στο ύψος τους,



 αν και το τελευταίο  διάστημα παρατηρούνται πολλά προβλήματα με έλατα που ξεραίνονται 



και το δασαρχείο κάνει προσπάθειες να αναστρέψει την εξάπλωση του προβλήματος.



Το ενθαρρυντικό όμως ήταν που είδαμε αρκετά  έλατα να βγάζουν πάλι φυλλαράκια...



Εύχομαι να είναι κάτι περαστικό και ιάσιμο σύντομα, γιατί το δάσος της Βασιλικής του Ταΰγετου είναι υπέροχο δίνοντας ζωή σε όλη τη γύρω περιοχή και θα ήταν πολύ άσχημο να πάθει κάτι κακό.

Από τη  παρέα του τραπεζιού άρχισε σιγά-σιγά ένας- ένας να αποχωρεί, είχαμε να κάνουμε και αρκετό δρόμο με βαρύ φορτίο, επιπλέον  ήθελε και προσεκτική οδήγηση, οπότε δώσαμε οδηγίες για την κατεύθυνση που έπρεπε να πάρουν οι αναβάτες της μηχανής, αποχαιρετιστήκαμε δίνοντας σημείο επαφής αυτό το blog  και πήραμε και εμείς το δρόμο της κατάβασης...

Πραγματικά είναι αξιοπερίεργο πως ένα τόσο δα ζουζουνάκι, μπορεί τόσο εύκολα να κάνει άγνωστους ανθρώπους να φέρονται τόσο ...οικεία μεταξύ τους.

Στο δρόμο της επιστροφής βρήκαμε λίγη ομίχλη, που έκανε όμως το τοπίο ακόμα πιο όμορφο.








Εικόνες με κορυφογραμμές και παιχνίδια με τα σύννεφα και το φως, 
η Ελλάδα είτε στο βουνό είτε στη θάλασσα είναι απλά υπέροχη.








Σύντομα είδαμε και "θάλαττα-θάλαττα" , από το παράθυρο του αυτοκινήτου, επιστροφή στις ρίζες μας, αντίο βουνό.



Του χρόνου θα έρθουμε πάλι για ξύλα και πικ-νικ και ίσως πετύχουμε κάποιο μελισσοκόμο από ...το Ιόνιο, είμαστε πολλοί και ...είμαστε παντού!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου