Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Επίσκεψη στο σπήλαιο Καταφύγγι και η ....ανακάλυψη του "θησαυρού"

Το Καταφύγγι είναι ένα πανέμορφο σπήλαιο που βρίσκεται στα όρια του δημοτικού διαμερίσματος του Αγίου Νικολάου στη Δυτ. Μάνη και ίσως  δεν έχει ακόμα χαρτογραφηθεί πλήρως στο σύνολο του.



Γύρω στα μέσα Αυγούστου κάναμε μια μικρή επίσκεψη στο σπήλαιο και χάρις στην παρατηρητικότητα του προσώπου που ήταν μαζί μου, βρέθηκε ένας μικρός "θησαυρός".

Θησαυρός χωρίς χρηματική αξία, αλλά με ένα μεγάλο υπόβαθρο πίσω του, που εγώ τουλάχιστον ομολογώ ότι δεν γνώριζα καν την ύπαρξή του...

Μπερδεμένα πράγματα μου φαίνεται  θα λέτε ότι γράφω.

Υπομονή, να τα πάρω με την σειρά.

Στην πρώτη φετινή επίσκεψη (πρώτη φορά ήταν πριν από 10 χρόνια ) βρέθηκε αυτός ο ...εντός εισαγωγικών  θησαυρός, αλλά δεν είχα πάρει μαζί μου φωτογραφική μηχανή για να τον καταγράψω και έτσι έψαχνα εθελοντές για παρέα ώστε τη δεύτερη φορά να έχω και ...εικόνες- αποδείξεις, από την αποστολή στα έγκατα της γης.


Η παρέα 10 περίπου ημέρες μετά, βρέθηκε στο πρόσωπο ενός ζευγαριού  (νιόπαντρο μάλιστα ) που θέλησε και τόλμησε να κατέβει στα μαύρα σκοτάδια ...μαζί μου.  

Βασικός κανόνας απαράβατος, δεν πάμε ποτέ μόνοι σε ένα σπήλαιο. Τουλάχιστον 2-3 άτομα.
Έξω στο φως, υπάρχει άτομο που το γνωρίζει και ξέρει πότε περίπου θα γυρίσουμε, αν αργήσουμε, θα κινήσει διαδικασία ανεύρεσης μας...

Ρολόι για να καταλαβαίνουμε την ώρα που περνάει, γιατί μέσα στο σπήλαιο δεν έχουμε την αίσθηση του χρόνου...

Νερό.

Άπλετο φως μαζί μας, καθώς και εφεδρικός φακός και μπαταρίες.

Σταθερά παπούτσια που δεν γλιστράνε.

Καλυμμένο  όλο το σώμα με ρούχα, φοράμε και γάντια.
Κράνος στο κεφάλι, αν δεν έχουμε, μπορούμε να κάνουμε την ακόλουθη...πατέντα.




(γλυτώνει από αρκετά ...καρούμπαλα χωρίς λόγο)




Όλες οι προετοιμασίες έλαβαν τέλος και είμαστε έτοιμοι πια να περάσουμε την...πύλη.



Παλιότερα το αρχικό πέρασμα ήταν πιο δύσβατο, τώρα υπάρχει μια μικρή διάνοιξη στο δάπεδο που κάνει την διέλευση σχετικά πιο εύκολη...



Ο χώρος του σπηλαίου περιλαμβάνει μερικά  σχετικά δύσκολα περάσματα,








 αλλά και πολλά περισσότερα σχετικά πάλι, εύκολα περάσματα.



(σαν να κάνουμε ...ριφιφί στο σκοτάδι )

 Πριν από πολλά-πολλά χρόνια μέσα από το σπήλαιο πρέπει να περνούσε κάποιο υπόγειο ποτάμι και  κάποια στιγμή λόγο γεωλογικών αλλαγών, η κοίτη του ποταμού άλλαξε ροή και έτσι  μάλλον πρέπει να δημιουργήθηκε το εν λόγο σπήλαιο.

Από όσο χρόνο θυμάμαι, ο εξωτερικός χώρος ήταν φημισμένη  πλαζ γυμνιστών, τώρα τελευταία βέβαια οι "ντυμένοι" έχουν διώξει τους "παλιούς" σε άλλα παράπλευρα βραχάκια και έχει γίνει πια  μια φυσιολογική παραλία...από ενδυματολογικής πλευράς τουλάχιστον.

Εσωτερικά, το σπήλαιο έχει υποστεί φθορές από τις ανεξέλεγκτες  καταστροφές των  σταλακτιτών που  οι  κατά καιρούς ασυνείδητοι επισκέπτες του  κόβουν για σουβενίρ.
 Εξακολουθεί όμως να έχει αρκετούς εντυπωσιακούς σταλακτίτες



και όμορφους σταλαγμίτες



(εδώ είναι μια σταγόνα νερού που στάζει από την οροφή και απλώνεται σε αργή ...κίνηση)

Πληροφοριακά, ένα εκατοστό σταλακτίτη χρειάζεται περίπου εκατό ...χρόνια για να δημιουργηθεί.

Φανταστείτε την ηλικία του σπηλαίου!  

 Εσωτερικά  υπάρχουν εκατοντάδες γραμμένα  και χαραγμένα ονόματα  πάνω στα βράχια, υπάρχει  ένα κοινωνιολογικό ενδιαφέρον αν μελετήσεις τα γραφόμενα στους τοίχους αυτού του σπηλαίου και διερευνήσεις το είδος των επισκεπτών, σε βάθος πολλών ετών... 

Η πιο παλιά χρονολογία πάντως που μπορέσαμε να εντοπίσουμε ήταν το 1921.



Πολλά χρόνια πριν, ο μόνος ασφαλής τρόπος για να μπει κανείς μέσα, ήταν με λάμπες για το ψάρεμα  οι οποίες έβγαζαν πυκνό καπνό ικανό να αφήσει ανεξίτηλα τα  σημάδια του  περάσματος κάθε τολμηρού νέου που δοκίμαζε να περάσει  την πύλη του σπηλαίου.  



Ονόματα από ανθρώπους που είναι ακόμα εν ζωή, αλλά και άλλοι που δεν υπάρχουν πια... ένα ολόκληρο γενεαλογικό δέντρο της περιοχής χαραγμένο πάνω στις πέτρες...

Στην πρώτη μας επίσκεψη επειδή δεν ήξερα ότι υπάρχει τώρα πια σήμανση για την επιστροφή, είχα πάρει μερικά κλαδάκια κρίταμο  που βρήκα στην είσοδο του σπηλαίου για να μαρκάρω τα δύσκολα σημεία.



(το οποία βρέθηκαν σχεδόν ανέπαφα 10 ημέρες μετά, κατά την δεύτερη επίσκεψη μας)

Ένα μεγάλο κομμάτι του σπηλαίου είναι πια μαρκαρισμένο με βέλη που δείχνουν την ...έξοδο.Η διαδρομή πάντως που καλύψαμε ήταν πλήρως σηματοδοτημένη. 



Ο "θησαυρός" πάντως έμεινε στη θέση του και δεν αποκάλυψα  το μέρος που ήταν  στους δυο καινούργιους συνοδοιπόρους μου, για να έχουν την χαρά ότι τον βρήκαν μόνοι τους, ακολουθώντας τα σημάδια...

Την πρώτη φορά δεν καταλάβαμε καλά,  (στην αρχή τουλάχιστον) τι ακριβώς κατά τύχη είχαμε βρει...μέχρι που ψάξαμε με προσοχή  και ανοίξαμε το δοχείο που βρήκαμε.

Ήταν ένα κόκκινο ...ταπεράκι που έγραφε πάνω του στα αγγλικά "δεν είναι σκουπίδια " και με μαρκαδόρο είχε επίσης γραμμένη μια ιντερνετική   διεύθυνση.

www.geocaching.com

ωραία , τι γεωλογικοτέτοιο είναι αυτό τώρα ? 

- είναι τίποτα μελέτη γεωλογικού πανεπιστημίου ?

-φάρσα ? 

Τι είναι λοιπόν αυτός ο "θησαυρός" που βρήκαμε δυο φορές μέσα σε δέκα ημέρες ?



Μέσα είχε ένα κομματάκι σταλακτίτη, ένα κοχύλι και κάτι χαρτιά...

Τι είναι λοιπόν το geocache ?

Είναι σύμφωνα με το wikipedia,  η σύγχρονη εκδοχή του παιχνιδιού "το κυνήγι του θησαυρού". Υπάρχουν σήμερα περίπου 2.000.000  κρύπτες- ταπεράκια τοποθετημένα σε ολόκληρο τον ...πλανήτη.
Τέτοια "ταπεράκια" βρίσκονται  σε 100 χώρες, σε 7 ηπείρους, υπάρχουν  ακόμα και στην ...Ανταρκτική, ίσως μερικά να  βρίσκονται  ακριβώς  δίπλα σας και δεν το γνωρίζετε καν...

Η επίσημη ιστοσελίδα του geocaching είναι εδώ 

Αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να δείτε που υπάρχουν τοποθετημένα ταπεράκια - κρύπτες στην περιοχή σας και σεβόμενοι τους κανόνες του παιχνιδιού, να το γνωρίσετε και να βρείτε ή να τοποθετήσετε τα δικά σας ...ταπεράκια.

Την πρώτη φορά, όταν τυχαία βρέθηκε το ταπεράκι, βάλαμε μέσα στο δοχείο ένα κέρμα 20 λεπτών (το μόνο που βρέθηκε στις τσέπες μας και θα μπορούσε να αντέξει στο χρόνο ) μαζί με το κοχύλι και το σταλακτίτη, δεν είχαμε όμως μαζί μας μολύβι για να σημειώσουμε και τα ονόματά μας στο χαρτί του ημερολογίου επισκεπτών,  (που να φανταστούμε ότι θα το χρειαζόμασταν στα έγκατα της γης ) κλείσαμε το ταπεράκι και το βάλαμε πάλι στη θέση που το βρήκαμε...

Περίπου δέκα ημέρες  λοιπόν μετά, ανοίξαμε πάλι το ταπεράκι.



προσεκτικό διάβασμα των οδηγιών, για να κάνουμε χρήση σύμφωνα με τους κανόνες...



Το εικοσάλεπτο δεν υπήρχε μέσα.

Να επισημάνω ότι στους κανόνες του παιχνιδιού είναι ότι μπορείς να πάρεις ένα αντικείμενο από το ταπεράκι αρκεί όμως να βάλεις ένα άλλο στη...θέση του. 

Πράγματι, υπήρχε μέσα μια επιπλέον ζωγραφιστή κάρτα από  ένα καφέ της περιοχής.



Στο ημερολόγιο επισκεπτών  μέσα σε αυτό το δεκαήμερο υπήρχαν επιπλέον τα ονόματα κάποιων Γάλλων και τα ονόματα από μια παρέα έξι Ελλήνων...



Προφανώς κάπου εκεί πήγε το εικοσάλεπτο.

Μοιράσαμε τα δυο λάφυρα του θησαυρού, τα παιδιά πήραν το σταλαγμιτάκι και εγώ το ...κοχύλι.

Τα αντικαταστήσαμε, με ένα λιονταράκι που έγραφε πάνω του πληροφορίες για τον τόπο και το χρόνο τοποθέτησης του, ένα βραχάκι -πέτρωμα  και πέντε ...δραχμούλες (από προ ευρώ εποχή, συλλεκτικές ) 



Γράψαμε τα ονόματά μας και προστέθηκαν επίσης  και τα ονόματα από την πρώτη επίσκεψη που δεν είχαμε στυλό μαζί μας, τακτοποιήσαμε τον "θησαυρό" πίσω στη θέση του και συνεχίσαμε στο βάθος ...του σκότους...






Το ταπεράκι σύμφωνα με το ημερολόγιο που είναι μέσα, τοποθετήθηκε στο σπήλαιο το καλοκαίρι του 2011 και ομολογώ ότι έχει αρκετές επισκέψεις μέχρι τώρα.

Κυρίως βέβαια από ξένους, γιατί στην Ελλάδα δεν είναι ακόμα ιδιαίτερα γνωστό.

Αν και όταν ανέφερα την ανακάλυψή μας σαν κάτι καινούργιο, σε ένα καλοκαιρινό τραπέζι, η έφηβη κόρη του εξαδέλφου μου, μας πληροφόρησε ότι το ήξερε και μάλιστα μας είπε ότι κάνουν ομαδικές βόλτες στην Πεντέλη ψάχνοντας να βρουν ...ταπεράκια !

Άσχετα όμως με το το θέμα του ταπεράκιου που βρέθηκε, η απλή επίσκεψη στο σπήλαιο είναι από μόνη της εντυπωσιακή.





Οι εικόνες μέσα στο σπήλαιο εναλλάσσονται συχνά 








και συχνή ήταν επίσης η έκπληξη μας από αυτά που βλέπαμε...



επίσης βρήκαμε και μερικούς νέους... "φιλαράκους " έκπληξη για παρέα μέσα στο σπήλαιο...



Πριν λίγες μέρες μάλιστα  μου έλεγαν για μια επίσκεψη που είχαν κάνει στο σπήλαιο πριν από καιρό κάποιοι φίλοι και ενώ ήταν "χαμένοι" στα βάθη της γης μέσα στα σκοτάδια, άρχισαν να ακούν...φωνές!

Μπριρρρ!

Ήταν μια παρέα Γερμανών που γύριζε από... βαθύτερη εξερεύνηση !

Υπόγειος συνωστισμός.

Κατά διαστήματα υπάρχουν πολλαπλές επιλογές για την κατεύθυνση, θέλει προσοχή όμως να ακολουθούνται τα βέλη που δείχνουν την κατεύθυνση ...εξόδου.
Τα πάμε λοιπόν ανάποδα για να προχωρήσουμε στο εσωτερικό του σπηλαίου.



Κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα σημείο που είχε δυο κατευθύνσεις...και εκεί πάνω στο βράχο είδα ότι ήταν γραμμένο το όνομα του...πατέρα μου και από κάτω ένα όνομα και μια διεύθυνση κατοικίας στο Παρίσι.


  
θα πρέπει να είναι εκεί τουλάχιστον ...50 χρόνια.

Ο πατέρας μου έχει αλλάξει διάσταση και απέχει από τον φυσικό κόσμο αρκετά χρόνια τώρα.

Αυτή η επιγραφή ήταν από μια επίσκεψη (από ότι έμαθα ρωτώντας), που είχε γίνει πριν από πολλά-πολλά χρόνια μαζί με μια παρέα Γάλλων.

Από παλιά είχαμε πάρε-δώσε σαν οικογένεια με το Ελλάς - Γαλλία συμμαχία.

Σε αυτό το σημείο αντιμετωπίσαμε δυσκολία να ανέβουμε γιατί το έδαφος γλιστρούσε και για να μην έχουμε τίποτα άσχημα απρόοπτα στην όμορφη βόλτα μας και χρειαστεί να έρθει η ΓΑΙΑ  (τοπική εθελοντική οργάνωση που αναλαμβάνει με επιτυχία τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις ) να μας βγάλει... έξω, είπαμε πως καλό θα ήταν να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού.

Πριν 10 χρόνια είχαμε φτάσει βαθύτερα σε  ένα μεγάλο εσωτερικό σπήλαιο που είχε μέσα μια αμμουδιά  με ...χτισμένα σπιτάκια (κάποιοι είχαν καθίσει στην άμμο  και είχαν χτίσει σπιτάκια μέσα στα έγκατα της γης) και ακόμα βαθύτερα μου έχουν πει ότι σε κάποιο σημείο  μπορείς να δεις και τη... θάλασσα.

Ο χρόνος του γυρισμού πάντως ήταν πολύ πιο σύντομος από το χρόνο που χρειαστήκαμε για να πάμε.
Σύντομα φτάσαμε στο σημείο όπου είδαμε το πρώτο φυσικό φως



και περάσαμε την πόρτα που είχαμε αρχικά μπει.



 Έξω η ζωή κυλούσε φυσιολογικά, οι φυσιολογικοί άνθρωποι, απλά έκαναν μπάνιο, δεν τρέχαν στα μαύρα σκοτάδια !



Εδώ ισχύει το ...


- μαμά τι είναι αυτοί.... ?



Απάντηση :
- άλλοι φυσιολογικοί άνθρωποι με σκουφάκια ντάλα  καλοκαίρι που απλά...θέλουν λίγο πλύσιμο...



Βγαίνοντας στο φως, στο χώρο όπου ο υπόλοιπος κόσμος έκανε μπάνιο, όλα ήταν τόσο ήσυχα σαν να μην ήξερε κανείς τι υπήρχε εκεί πίσω.






Αν δεν τολμήσεις, δεν θα έχεις την εμπειρία, ούτε την γνώση.

Μπήκα στο σκοτάδι και έφερα στο φως ένα...κοχύλι. Αυτό ήταν το ...λάφυρο μου.



Ένα κοχύλι που κάποιος άλλος το  πήρε από το φως και το πήγε στο σκοτάδι ως "θησαυρό" να το βάλει μέσα σε ένα κρυμμένο "ταπεράκι" για να μπορέσω να το βρω εγώ...

Το τι μπορεί να υπάρχει, εκεί που δεν το φανταζόμαστε καν, δεν το γνωρίζουμε, αρκεί να είμαστε "ανοικτοί" να το γνωρίσουμε με ασφάλεια όμως πρώτα από όλα για τον εαυτό μας και όλα είναι εφικτά.

Αυτό ισχύει για όλους τους τομείς της ζωής μας...

Ευχαριστώ όλους όσους με τον τρόπο τους, συνέβαλαν σε αυτή την εμπειρία.



4 σχόλια:

  1. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ...ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΠΗΛΑΙΟ...ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ...ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΡΑΚΙ..ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τη σειρά μου και εγώ σας ευχαριστώ που δεχτήκατε την πρόσκληση και έγινε η τόσο ...παραστατική καταγραφή !

      Διαγραφή
  2. απλά : ήταν σαν να είμαι μαζί σας !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που είχατε αυτή την αίσθηση!!
      Εύχομαι κάποια στιγμή στο μέλλον να δείτε το σπήλαιο και από κοντά, ώστε να μπορέσετε να βάλετε και το δικό σας "αποτύπωμα" μέσα στο ταπεράκι του θησαυρού.

      Διαγραφή